Sinterklaasfilosofie

 

Sinds zaterdag ben ik bekeerd.
Ik geloof in Sinterklaas

en heb alhier weer veel geleerd.
Geïnspireerd door d'oude baas

werd ontroering mij de meester:

want achter iedere heester

wachtte een liefste zwarte Piet

sommigen zelfs met Bel'se friet.

Het was bedoeld als kinder-work-shop

voor de heil'ge kinder-bisschop.

Alle kinders van het land

gaan samen dansend, hand-in-hand

de zwarte helpers helpen

met zingen, klimmen, zakken stikken

om alle pakjes op te pikken.

Als climax van dit groot festijn

beklommen we een dak van marsepein

om de schoorsteen te bedwingen

en allerlei verpakte dingen

in de haard te flikkeren

en in de kinderschoen te knikkeren.
klikken is diashow

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Met zoveel liefdevolle helpers,

geschoold als psycholoog en pastor

komt alles goed in deze wereld.

Laat die Sint maar lekker schuiven

dit jaar ga ik hem zelf, ontroerd, uit wuiven.

Ruim duizend mensen waren wij
van racisme allen vrij! 

Opa vertelt (6)

Gisteren sloeg opa 2 vliegen in één klap.

Lang geleden toen ik nog bij moeder thuis woonde, hingen aan de keukenmuren van OSM de jaarlijkse Pro Juventute Prinsessenkalenders (1948 -1992).

Mijn moeder heeft ze vast allemaal gekocht, niet alleen om het (nog)minder bedeelde kind te steunen, maar ook en bovenal om de innige band met de Oranjes  -lees Juliana, en vooral niet Bernhard- te consolideren,  te bevestigen en op mij over te brengen; naast die met God en Nederland. Twaalf maandfoto's van de gewone mens Juliana en haar gewone dochtertjes. Die foto's, zo stelde ik mij voor, waren allemaal ten Paleize geschoten tijdens speciale fotosessies op Soestdijk. Na een kleine 70 jaar zijn die banden wel wat losser geworden zal ik maar zeggen, maar diep in het onderbewuste worden ze geconserveerd en ontegenzeggelijk gekoesterd. En hiermee hebben we de eerste vlieg te pakken die ik gisteren ving: het koninklijk Paleis Soestdijk eens op mijn gemak van binnen bezien! Het werd een beetje een desillusie. De gevel doet meer vermoeden dan er is. Op wat museale kamers na een heel gewoon, wat groot uitgevallen, burgermanshuis; het eerste beste franse kasteeltje heeft meer allure.

Toch voor mijn historisch benul best indrukwekkend: in deze kamers speelde "het" zich dus allemaal af. Geboorte eerste kindje, koffers pakken voor de vlucht naar Engeland,Greet Hofmans, den Uyl, Lockheed, ontvangst van koningen en keizers, familieruzies, defilé en bordescènes.....bedenk het maar.

Niet alleen de geest van de Oranjes zweefde nog door gangen en suites: ook die van Maurits Escher, ons eigen wereldberoemde grafisch wonderkind; in de vorm van honderden schetsen, litho's, etsen, tekeningen, houtsnedes, gereedschappen, foto's en brieven.

Nu wil het toeval (bestaat niet, zegt Hans) dat ik op het Baudartius Lyceum kunstgeschiedenis had van een zekere meneer Germans. Deze begenadigde kunstenaar gaf niet alleen tekenles aan mij en Audrey Hepburn, maar hij had ook een kort lijntje naar zijn collega M.C. Escher in Baarn.

Zo kwamen wij op een avond -buitenschools- samen in de aula voor een lezing over en door de heer Escher, grafisch kunstenaar. Het boeide en intrigeerde mij meer dan gemiddeld; ik weet nog precies waar ik zat ± 1956.

En zo ving ik dus mijn tweede vlieg: sweet memories en diepe bewondering voor zo'n combinatie van wiskundig en creatief denken, en dan ook nog uitvoeren!

Als ik eerlijk ben was er nog een derde vlieg: de hereniging met mijn oude vrienden en vriendinnen uit Groningen. Jan en Hanno en Henny en Ietje kregen na ons gezamelijke bezoek aan Soestdijk, alhier een eerlijk herfstmaal voorgeschoteld, in de sfeer van kaarslicht en haardvuur, jachtschotel en een goede bordeaux. De kortenhoefsedijkse keuken deed niet onder voor de soestdijkse. Ik heb hem zelf gezien!

Last but not least: de restjes koude haas bij het ontbijt zijn de volgende dag eigenlijk het vijfde vliegje. Maar nu wordt het erg prive.

Kijk dit is voor de kleine eschertjes onder ons, 't is bijna Sinterklaas.......

De laatste grap (8)

Romney:

‘Tomorrow, we begin a better tomorrow’

Toen ik dat hoorde moest ik denken aan de slogan van de Jumbo waar ik altijd langs liep als Jules en ik naar de supermarkt gingen.

"Nou, opa, dan gaan we nu maar naar de appie en morgen naar de Jumbo, want daar is het morgen beter dan vandaag....hi,ha,hi,hi."

Daar moest ik dus aan denken toen ik Mitt weer eens hoorde zeggen:

"Morgen beginnen we een beter morgen", veel beter wil ik het niet vertalen. Het klinkt zo absurd in het nederlands! Het is ook complete onzin. En overigens, achteraf, een volstrekt mislukte poging tot semi-diepzinnige filosofie. Vandaag toch maar weer naar de albert heijn geweest.

Morgen eet Hans hier,

ik neem geen enkel risico.

So didn't the Yankees!



Wetenschap (18)

Zeg ken jij de waterbeer, de waterbeer, de waterbeer......?

Tijdens mijn colleges over oceanen en leven kwam  de Waterbeer (tardigrada) aan de orde. Er ging een wereld voor ons open.

Dit volwaardige dier heeft een hoge aaibaarheidsfactor door zijn koddige gescharrel door het water; één waterdruppel is voldoende maar een hele oceaan kan hij ook aan. Eigenlijk kan hij de hele wereld aan! Kijk en verwonder je!



Om te beginnen: ze bestaan echt, niet iedereen wil het geloven.

Ze zijn 0,5 - 1,5 mm groot (klein) en ze hebben een volwaardig spierstelsel: ze verplaatsen zich uitermate beheerst en rustig als katachtige achtpotige beertjes: Tardigrada betekent "langzaam gaande".

Ze zijn alom aanwezig: ook in je eigen tuin, dakgoot en bemoste muurstenen. Op meer dan 6000 meter diepte in de oceaan tot boven de 6000 meter in de Himalaya onder de eeuwige sneeuw. Ze hebben in hun vijf segmetjes een hoofdje, oogjes, hersentjes, mondje met tanden en een hartje; en ook nog eens acht pootjes met klauwtjes. Daar moet je echt bij nadenken als je wandelt. Maar ze bijten en krabben ons niet.

Zuren, zouten, formaline, alcohol en radioactieve stralen deren de beren niet. Van het bijna absolute nulpunt (-271° C) tot het smeltpunt van tin (+250° C) zijn ze niet onder de indruk. Ze overleven vacuüm maar weerstaan ook een druk van meer dan 400 atmosfeer.

Dit is maar een kleine bloemlezing van hun overlevingsdriften. Bij droogte ontdoen ze zich van hun water en gaan over in een "leeg" hulsje. Dood, zou je denken, maar dat is slechts een strategie: na jaren kan één druppel H2O ze weer tot leven wekken: na een paar uur vervolgen ze hun tocht waar ze gebleven waren.

Dit alles klinkt erg onaards alsof ze uit een andere wereld met andere natuurwetten komen en daar wordt ook over gespeculeerd: Panspermie behelst het deponeren van leven uit de kosmos op onze planeet. Bijvoorbeeld door een komeet. Er zijn al 10-daagse ruimtereizen voor de beertjes georganiseerd: blootstelling aan de buitenaardse ruimte doorstaan ze glansrijk, alleen UV-straling beschadigt hun -ja, ons aller- DNA. In komeetijs zitten ze veilig.

Met dit soort goddelijke samenzweringstheorieën zal ik mij niet inlaten, maar de verbijstering over het bestaan van deze universele aardbewoner in al zijn / haar aandoenlijkheid blijft en er valt nog heel veel meer aan te ontdekken. De Wonderen zijn de Wereld nog niet uit!

bekijk ook de video van ons beertje!