Een mythe ontrafeld...

Hoe schoon is die E-auto nu eigenlijk?

Vandaag (11 oktober) had Hilversum Airport de Nederlandse primeur van het Elektrisch Vliegen.

Op onze Kortenhoefse Plassen mag je al sinds jaar en dag uitsluitend elektrisch varen als je niet zelf wilt roeien of zeilen.

De Eerste elektrische vrachtschepen worden getest maar de dito raceauto's worden niet gepruimd door 't volk want ze maken geen race-autootje-lawaai.

Kortom: Elektrisch heeft de toekomst! Zou je bijna gaan denken......

Bij alle begrijpelijk enthousiasme (er worden geen CO² en NO² en fijnstoffen geproduceerd) moet aansluitend de vraag gesteld worden: "waar komt al die elektriciteit straks vandaan? "
Het antwoord is niet simpel maar één ding is duidelijk: in ieder geval niet van zon en wind. 
Deze twee sympathieke manieren van energie-invangen kunnen nog niet bij benadering de huidige huis-tuin-en-keuken-behoeften bedienen. 
Bij windstilte en donkere nachten moet alles worden opgevangen door gas & steenkool. Is ook dat onvoldoende dan worden wij afhankelijk van energie uit Frankrijk en Noorwegen. Resp. van kernenergie en waterkracht, als ze dat over hebben....
Tot hier toe geen grote problemen, behalve dat de kolen- en gascentrales binnenkort uit moeten (-faseren, wat een idioot woord) vanwege de fossiele CO²-productie, waarbij ook veel NO² ontstaat, een ernstig broeikasgas.
En toen waren er landen die hun kerncentrales ook nog eens gingen sluiten.
Maar....als we alles elektrisch gaan maken, van fiets tot boot en van bus tot vliegtuig dan komen we pas echt capaciteit te kort. 
Wie bedenkt iets, en wel supersnel?
Het voor de hand liggende antwoord zou moeten zijn: Kernfusie!
Maar die laat nu net zo onbegrijpelijk eindeloos op zich wachten. 
Over 30 jaar?
Atoomenergie = kernsplitsing is de enige tussenoplossing die ons energieprobleem kan opvangen: E=mc².
Rusland, China, de VS, India, Polen, het UK en Frankrijk onderkenden dit probleem tijdig. 
China heeft anno 2017 40 kerncentrales in aanbouw (plus 12 kolencentrales per jaar!). Rusland plaatst vooral veel centrales in de rest van de wereld: van Hongarije en India tot in Iran.
Terug naar de elektrische aandrijving ter vervanging van fossiele brandstofmotoren.






Naast het eenvoudigweg niet beschikbaar zijn van voldoende oplaadcapaciteit en de beperkte actieradius is het produceren van de benodigde accu's en het afvoeren daarvan na afdanking, resp. recycling een heel groot probleem en valt de uiteindelijk CO²-footprint en milieubelasting mogelijk zelfs in het nadeel van de E-auto's etc. uit. 
Binnensteden zijn natuurlijk wel gebaat met minder uitlaatgassen van auto's en boten.

In mijn visie op een ideale toekomst zou voor onze kleinkinderen omgeschakeld moeten worden naar de waterstofeconomie. Zie alhier  .

Uw wil geschiede.

Onze Vader die in de Hemelen zijt.....

Het is voor de gemiddelde hedendaagse mens in Nederland bepaald geen vanzelfsprekendheid meer om dan automatisch en moeiteloos op te kunnen dreunen: "Uw wil geschiede, gelijk in de hemel, alzo ook op aarde". 
De eerste smeking in het gebed der gebeden. 
Universele bede in vrijwel alle christelijke denominaties en sektes. 
Van Roomsch (200 na Chr.)  tot Rains of Blessing (2017)......waarbij de vraag zich opdringt: 'Wie is die U inmiddels'?
Wat een spectaculaire wending kan zo'n gebedswens teweeg brengen in je weggestopte kindergeheugen als iemand daar een Boek over wil maken; heuse vragen gaat stellen, zal ik maar zeggen.
Daarin lees je dan dat voor duizenden Nederlandse kinderen 'Uw wil' de wil was van de (spi-)rituele broeders (fraters) en zusters (bruidjes van God) die de scepter zwaaiden in de na-oorlogse r.k. kostscholen waarheen sommige ouders hun -al dan niet boventallige of weerspannige- kinderen zonden om ze tot betere mensen te laten opvoeden dan ze zelf zouden kunnen /willen opbrengen. Het kostte wel het een en ander. Niet alleen in guldens uitgedrukt voor paps en mams maar ook aan geestelijke schade, toegebracht aan de jongens en meisjes die werden heengezonden. Hoe is het hen vergaan? Daar ging de schrijfster achteraan.
Veel research, interviews en bloed zweet en tranen. Zo komen vaak boeken tot stand; tot het laatst buitengewone hoogspanning. 
De ontlading bij schrijfster, uitgever en begeleiders vindt plaats tijdens "De Presentatie".
Een divers publiek wordt uitgenodigd er bij te zijn: pers, collega's, vrienden en familie. Elke categorie in dit rijtje heeft zijn eigen emoties daarbij. Zakelijke belangen spelen geen rol meer: al die talrijke aanwezigen voelen hun hartslag oplopen! Iedereen weet: nu mogen we getuige zijn van de geboorte van het kleine wonder. De schrijfster (laten we maar gewoon zeggen onze dochter Truska) laat het los in de  wereld van literatuur en onderzoeksjournalistiek en critici en recensenten en lezersvolk en eigen familieleden. Met toespraken en loftuitingen en wijn en pinda's. Kers op de taart is natuurlijk Selma L., eerst de stevigste doch opbouwende kritiek en nu de hoogste lof.
De auteur moet nu signeren tot de duim verkrampt en de opdrachtfantasie is opgedroogd. Gastheer Athenaenum Boekhandel raakt door z'n voorraad heen en het publiek verspreidt zich over belendenende etablissementen.
Met onze Truska mogen we uitdrijven bij de Italiaan die zich ook wat overspoeld voelt. Geen Nederlands spreekt, geen haast maakt, geen individuele afwijkingen kan verhapstukken. Iedereen is zo mild, resp. oververmoeid, dat het allemaal niet meer uitmaakt. Wij slikken voor deze keer alles.

Warempel,
uw wil is geschied. 
Een historisch moment!! 
Zo bijzonder dat te mogen meemaken.

Wulpse lente? Schrale herfst!

Kastanjemineermot of Schimmel?

Mijn jubel-lied over de Wulpse Lente van dit voorjaar eindigde met de opmerking: meer bloemen = meer insecten - is meer insecteneters.

Nu moet ik met treurnis toezien hoe alle paardenkastanjes (de gewone wilde) in Kortenhoef, Nederland, Zweden incl. Gotland en Denemarken al weken méér dan triest ogen en aftakelen. De bladeren verkleuren, verschrompelen en vallen vervroegd af. 

Naar horen zeggen zelfs in heel West Europa, maar dat heb ik niet zelf kunnen constateren.

Wageningen Universiteit geeft als diagnose: de kastanjemineermot, althans de larfjes (2-3 mm) van de Cameraria Ohridella, die mijngangetjes in de bladeren zouden graven en van het bladgroen leven. Door de versnelde klimaatverandering zouden deze moordenaartjes snel vanuit Macedonië naar het noorden zijn gemigreerd. Het komt mij een beetje onwaarschijnlijk voor dat echte vlindertjes -vooral zulke miniscule- in een of twee jaar zulke grote arealen als hele continenten kunnen veroveren. 

Dan zou de verklaring dat het hier een schimmel betreft mij logischer voorkomen: de Phyllosticta Sphaeropsoidca veroorzaakt vergelijkbare vlekken op de kastanje bladeren. 

Daar staat tegenover dat de bomen waarschijnlijk de mineermotjes beter kunnen overleven dan een schimmelziekte die zich met ieder vallend of dwarrelend blad verder verspreidt.

Ik ben bang dat we het de volgende al dan niet wulpse lente pas zullen weten.......

Zo gaat die bruisende voorjaarsstart toch als een nachtkaars uit: ik hoop dat alle motten er in vliegen.

De bladschimmel

Gotland forever

Er was eens................een sprookje.

Een beknopt reisverslag 6 - 13 aug. 2017

We leefden er zo ongeveer een jaar naar toe.
We wisselden tijdig van week 31 (2017) naar week 32!!
Een niet onbelangrijk detail i.v.m. de onberekenbare meteorologische omstandigheden. Deze nieuwe week bleek ons een uitzonderlijk hogedrukgebied te bieden met dito zon, temperatuur en bries. 
Licht, fruitig en fris.

Wij (alle Bast-Bavinck-types) begaven ons via verschillende aanrijdroutes en tijdlijnen naar de beloftevolle maar ons geheel onbekende plek op deze planeet: 57°28' 39.09"N 18°08' 29.58"O; door de oude Vikingen ooit benoemd als Gutebyvägen 73 ergens op een rots in de Oostzee: Tofta, Gotland, Zweden. Heldhaftig verdedigd tegen de Russen. We zagen metterdaad enige gewapende pelotons Zweedse beroeps' in de velden en een heuse tank op de Strandweg. Goed gevoel.
Maar de overheersende indruk die dit verblijf bij ons achterliet is van een andere orde van vrede.
De vrede van het als vanzelfsprekende samenspel van alle 17 onderdelen van een soepel functionerende familiemachine. Niet strakke afspraken vooraf maar zich spontaan ontrollende scenario's vormden de achtergrond van dagprogramma's die ter plekke ontstonden. In wisselende samenstellingen werden er tot ieders tevredenheid activiteiten ondernomen, of juist niet. 
Het zonnige zwoele zwembad bleek een poel van saamhorigheid: slechts voor Michieltje en Ossian bleef de toegang beperkt: vleugeltjes of niks. 
Op het terrein zelf kon je je al compleet amuseren met tafel- of ècht voetbal; lezen, zonnen, dutten en/of I-padden.
Er was een bar- / badhuisje, van alle gemakken voorzien, incl. een CD-verzameling waar menig jongeling z'n vingers bij aflikte; ook 's avonds geopend tot na middernacht. Er waren barbecues en zitjes en douches voor iedereen. 
En de zon scheen.
Als je des ochtends uit een van de vele slaapvertrekken naar buiten schuifelde waren daar al nòg vroegere vogels met gebakken eieren of toast met hagelslag of yoghurt met cruesli en jus d'orange in de weer; een kwestie van do-it-yourself en aanschuiven.
De mogelijkheden voor de verdere dagbesteding waren vrijwel onuitputtelijk. Maar een mens moet keuzes maken. Zo kozen sommigen er voor gewoon niets te doen. Anderen begonnen de dag met dapper baantjes trekken in het bad. 

Alweer een wéék geleden?
De gedroomde harmonie werd tot gestolde werkelijkheid. Of nee, het waren de momenten van een ongrijpbare fantasie die je heel even kon aanraken en voelen en ruiken! Ja, je kon ze zelfs een beetje fotograferen....
Dús we hebben echte foto's als herinnering aan een vervulde belofte van 50 jaar trouw.
Trouw aan elkaar, trouw aan een ideaal, trouw aan ons zelf.
Zeventien maal dank voor het samen maken van de ultieme Utopie.
Moge de euforie nog even voort duren, of liever nog, bij het zien van de plaatjes weer oproepbaar blijken......

Waterkracht groen?

Hoe milieuvriendelijk en veilig is waterkracht toch eigenlijk?

Voor het opwekken van elektriciteit door middel van waterkracht zijn turbines nodig die draaiend worden gehouden door stromend water. Water stroomt het makkelijkst van hoog naar laag, waarbij er een substantiëel hoogteverschil dient te zijn.
In de Alpen worden kleine lokale stroompjes via buizenstelsels omgelegd teneinde samen een grote stroom te worden voor opwekking van elektriciteit. Dat verandert hele berghellingbiotopen: planten en dieren verdwijnen.
Rigoreuzer is de aanleg van grote stuwmeren over de hele planeet.
Grote ecosystemen- ook van waterdieren- gaan kopje onder. Hele volksstammen, hun dorpen en culturen althans, verdwijnen onder water.
Neem eens een kijkje bij de Drieklovendam !

Dit is de dam in de Jangstekiang vanuit de Ruimte (ISS)

Het meer is 660 km lang.

Naast het grote aantal ongevallen met dodelijke afloop bij de bouw is ook schade bij eventuele doorbraken onnoemelijk. In 1975 vielen er 26.000 doden, direct door het neerstortende water van de Banqiao-dam in China. Indirect vielen er nog eens 145.000 doden door hongersnood en cholera. Zes miljoen huizen werden verwoest. (6.000.000 in één klap). Denk eens aan het gemak waarmee militair gezien een stuwdam kan worden opgeblazen: één bommetje........ 
Dat lukt bij een kerncentrale niet zomaar.
Voorbij de dam ontstaat erosie, daling van het grondwaterpeil en uitdroging ten koste van de landbouw. Stuwmeren zijn door hun 'stilstaande' karakter een grote bron van methaan: een 25 x sterker broeikasgas dan CO². 
Veel dichter bij huis hadden ook grote rampen plaats die ik me goed herinner: Fréjus (Fr) 1959: 425 doden. In 1963 meer dan 2000 doden in Italië, Vajont.
Met andere woorden: de gevolgen van een damdoorbraak zijn vele malen groter dan de ontsporing van een nucleaire installatie en de kans daar op is ook beduidend groter dan die op een kernramp.
Eén voordeel hebben al die waterbekkens: de gevreesde zeespiegelstijging door het in rap tempo smelten van onze gletsjers wordt er door vertraagd. Er wordt inmiddels 11.000.000.000 ton regenwater tijdelijk tegengehouden door de ingenieurs van al die menselijke constructies. Zonder dat zou de zeespiegel 3 cm hoger zijn dan we nu meten..... Tel uit uw zegeningen.

Ik ga vechten tegen kanker, fiets je lekker mee?

Gedreven jongens en meisjes fietsen door Vietnam en Guatemala, sommigen doen vooral veel met de Alpe d' Huez om een mystieke reden of ze zingen gratis een liedje. Om te vechten tegen kanker. 

Zíj hebben helemaal geen kanker.

Anderen zwemmen van Amsterdam naar Rotterdam, lopen een nacht op slippers naar Apeldoorn of bedenken iets ludieks. Om samen te vechten tegen kanker!?

Merkwaardige opvatting van vechten en bovendien een medische behandeling waarvan het succes allerminst vast staat, om het voorzichtig te brengen.

Andere mensen kunnen helemaal niet vechten tegen jouw kanker.

Je kunt zelf ook niet "vechten" tegen kanker. Als het zover is kun je niet anders dan accepteren en open staan voor de mogelijkheden die betrouwbare behandelaars tegenwoordig hebben; en dat zijn er steeds meer. En vooral vertrouwen dat die hulp helpt.

Natuurlijk met een positieve instelling: zolang er hoop is is er leven: niet het hoofd in de schoot leggen.  
Dat de anderen meeleven is zeker een morele steun.

Heuse artsen, met name oncologen, kunnen met behulp van de nieuwste onderzoeksmethoden, de laatst ontwikkelde medicatie en zeer gespecialiseerde chirurgische ingrepen  vechten tegen jouw en mijn kanker.

Al die ontwikkelingen vragen onderzoek inclusief vallen en opstaan. Met eindeloos geduld proeven doen, dierproeven, mensenproeven en tenslotte de aanvraag voor toepassing bij echte patiënten.

Dat kost geld en dat wordt met zakken vol beschikbaar gesteld door de farmaceutische industrie, overheden en onderwijsinstanties; als extra bijdrage is financiële ondersteuning van het Koningin Wilhelmina Fonds meer dan welkom.

Als fietsers, wandelaars, zwemmers en allerlei andere creatievelingen  zich willen laten sponsoren voor een bijdrage  aan het KWF is dat zeer dierbaar en zinvol maar noem dat dan a.u.b. niet 'we gaan vechten tegen kanker'.

Zeg gewoon: Geef geld, veel geld voor wetenschappelijk onderzoek! en wel NU.

De Vrije Heerlijckheit Ameland

Hoewel de eerste mensen al vóór 850 na Chr. voet aan land zetten op Ameland duurde het tot mei 1962 voor ik er een eerste "studieweekend" doorbracht in het kader van een soort teambuilding (dat woord bestond nog niet). Jongelui van de 3e eerstejaarskring der N.C.S.V afd. Groningen konden elkaar wat beter leren kennen onder het toeziend oog van twee derdejaars. Die hadden Huize Annie van een bevriende tante gehuurd en we konden er met z'n allen in slapen.

Ik weet niet meer hoe. Het was mooi weer dus het leven kon zich buiten afspelen. Ook 's avonds zaten we op de trappen van de veranda om naar de sterren te turen. Sommigen meenden er iets goddelijks in te herkennen anderen wisten waar de Grote Beer stond. Eéntje had al jaren op Weer- en Sterrenkunde gezeten. Dat scheelde een slok op een borrel. Om een lang verhaal kort te maken: op 29 oktober 1965 verloofde ik mij met een meisje uit die kringen. 

Op Ameland natuurlijk

Van het een kwam het ander en na verloop van tijd kwamen we nog vele malen terug. Het eiland heeft een volstrekt uniek karakter en wij kunnen het weten want we kennen ze allemaal, van Texel tot Schiermonnikoog. En zo belandden we er vorige week weer. Op een senioren tijdstip, de midweek, met de E-bikes op de trekhaak en een klapkistje met de basis-ingrediënten voor het eigen ontbijt. We voelden ons deel van een ander universum: dat van de mensen met een lange, lange geschiedenis. Al dan niet samen. 

Er was ook nog de categorie "sprinkhanen" op het eiland. Dat waren diverse werkweekgroepen van kinderen (12 -16) die elkaar beter moesten leren kennen maar nog niet wisten hoe dat moest en daarom maar in klitgroepen door de dorpen en de winkels en cafetaria trokken; een spoor van verbijsterde middenstanders achterlatend. Ook op fietspaden en picknickplekken was je niet veilig: ze zagen je helemaal niet zitten, staan of fietsen. Voor hun manmoedige begeleiders konden wij slechts diep respect op brengen, naast enig meelij.

Een van de doelstellingen tijdens dit bezoek was om te controleren of Huize Annie nog bestond?

Jawel hoor, in betere conditie dan ooit.

Er was overigens heel veel veranderd op het eiland en misschien ook wel bij ons. Maar niet die diepe verbondenheid die we via elkaar hebben met zee en strand, met wind en branding en met de sterren, vooral met de Grote Beer. Veranderd of niet, het was een feest van herkenning; helemaal toen we bij toeval stuitten op het Kleine Kerkhofje van Nes: dáár moesten wij vijfenvijftig jaar geleden samen een spookverhaal voorbereiden in het donker. Dat is er niet van gekomen; het werd een verhaal van geluk en voorspoed. Niet alléén dat natuurlijk maar wel met een gezegende afloop en de conclusie: "Ameland" zit in ons bloed.

Historisch Archief:

de eerste foto van Geliefde op mijn kamer in mijn trui 

20-05-1962

Incognito was wel zo netjes.

Overigens wel op blote voeten.

Dát kostte mij mijn eerstejaarskamer!

Let op: Toen was geluk met een sigaret heel gewoon.