HOVO

Hogere Opleiding Voor Opa's en/of Oma's

In den beginne dacht ik dat Hovo zoiets was als: een prettige kennismaking met allerlei feiten, gedachten  en meningen die je tijdens je drukke werkzame leven als kostwinner of gezinsmanager geheel of gedeeltelijk gemist hebt maar liever niet gemist had. Kortom een soort inhaalcursussen voor de hogeropgeleide AOW-er.
Je hebt ook speciale verzekeringen voor die lui:


en natuurlijk die hoger opgeleide e-matchers, durft u het aan??

En wat dacht je van Opleidingen voor Hoger Opgeleiden? Het wemelt er van maar er kan kennelijk nog meer bij. Hoe Hoog wil je eindigen?
Zijn wij -hoger opgeleiden- een aparte mensensoort geworden? Voor de wat oudere hoger opgeleide kan de massaliteit  aan keuzes al helemaal niet meer op. HOVO's schieten als paddestoelen uit de grond in deze tijd van het jaar. Business!

Er zijn literaire en historische leergangen, filosofische, theologische, musicologische en vooral heel veel kunstgeschiedenissen. Kortom, het  alpha-gehalte is hoog: retrospectie, leuk en leerzaam zonder twijfel. Liever haal ik de gemiste ontwikkelingen in de ß-wereld in. Zinvol en verdiepend . Vorig jaar had ik Prof. dr. Gert Boekschoten als docent: een terugblik van 13 miljard jaar geologie tot en met  vandaag. Stof voor jaren om over na te denken en te lezen. En dat blijf je ook doen na zo'n inspirerende visie. ('De ontdekking van de aarde' is een aanrader.)
Dit keer schreef ik, op goed geluk, in voor "Fysica van het kleinste". Klinkt vertederend, toch?

Zo kwam ik dus afgelopen donderdag als 2e jaars, gepokt en gemazeld, de VU binnen gestruind. Verdieping 8! Collegezaal vol vriendelijke vrouwen plus mijn oude notaris George D. op de eerste rij! We begroetten elkaar hartelijk. Ik nam de reader van de stapel maar de titelpagina bracht mij in verwarring: Gaan wij het hier hebben over de fysica van kleine deeltjes? Ik zag prachtige wulpse vrouwelijke Rubensfiguren op het kaft........?
Nee dus; door de tijdelijke verbouwingsactiviteiten bleken alle zaalnummers afgedekt althans bijkans onvindbaar. Op zoek naar zaaltje 05! Da's andere koek. Daar zit een kloon van mijn Sterrenavond-publiek in het ATC: 80 heren en een dame.  Ach! Hadden wij op een afdelingsavond in het Gooi zo'n bomvolle zaal.     
Een Reader vol wiskunde en symbolen die verder gaan dan E=mc².
Onze inleider annex hoogleraar is prof. dr. Johannes F.J. van den Brand. Hij heeft zowel de uitstraling als de tongval van een buitengewoon gezellige Brabander die ons de komende weken in een spel van hoor en wederhoor spelenderwijs zal laten kennismaken met spinnende fermionen en van kleur verschietende baryonen. Die ons gaat laten voelen dat de zwartegat-fysica precies het tegenovergestelde is van de big-bang expansie; namelijk het laten verdwijnen van massa en ruimte en tijd. Annihilatie en singulariteit. Maar dan begint hij echt ('dit is even proeven van de materie, later gaan we er wel echt op in') en dat slurpt hersenenergie. Hadden we aan gymnasiumwiskunde genoeg? Die van 60 jaar geleden of van vandaag?  Troostend zegt onze kindervriend: het zal je wel duizelen aan het eind, maar dat is normaal.

Ik heb nu een weekendje zelfstudie achter de rug (Wikipedia in de aanslag) en inderdaad het duizelt. Gelukkig ik ben normaal. Hoe lang nog? Ik houd je op de hoogte. Je moet als hoger opgeleide wel op je tenen lopen. Ach, was ik maar wat lager opgeleid...; maar gelukkig heb ik  JW nog achter de hand.

Grap 2013 (11)

Er ligt een reuzengrote tandenborstel in de vensterbank bij de tandarts.

 

 

Het kleine meisje dat net in de behandelstoel is geklommen vraagt verbaasd wie daar wel mee gepoetst moet worden. Als de tandarts uitlegt dat er iedere vrijdag een nijlpaard van Artis in de praktijk komt om daarmee zijn tanden te laten poetsen, beginnen haar oogjes te glimmen. Na de controle pakt ze haar vaders hand en huppelt met hem naar de balie om daar een afspraak voor de volgende keer te maken.

 

 

Aangekomen bij de balie geeft ze haar vader zacht een schopje tegen zijn benen........"Wel op vrijdag afspreken hoor!"

 

 

(met dank aan Hans van Zijp, tandarts)

 

Naschrift: als dat kleine meisje wist wat ik weet over nijlpaarden zou ze de vrijdag zeker niet kiezen!

 



Herinneringen aan een Zomer

Een zomer die geschiedenis schreef.
(Ik betwijfel of een zomer dit soort activiteiten kan ontwikkelen, maar ik wil voorkomen dat de indruk ontstaat dat ik geschiedenis schreef., ik schrijf die alleen op)

 

 

Thuisgekomen van onze omzwervingen en avonturen van juli tot september, blik ik achter een raam waardoor ik buiten regen zie druilen, terug op een bewogen zomer; die begon na het vorige blogje van 7 juli j.l. waarin ik mijn zorg om de blogspotplaatjes uitsprak. Welaan, de laatste plaatjes zijn er nog. De oude zijn niet stiekem per kaboutertje teruggeplaatst. Maar ik geloof ook niet in sprookjes.

Wat er echter echt niet meer is zijn alle foto's van deze zomer die wij zelf maakten met de camera. Wel zijn er nog enkele kiekjes op de Galaxy, maar da's niet echt een  fototoestel. In de in Stockholm uit onze auto gestolen tas zat o.a. onze Canoncompact Ixus  met naar schatting zo'n 450 foto's, waaronder enkele unica van Hans aan en Selma in de Oostzee. Ontroostbaar toen ik me dat realiseerde. Deze brute beroving vond plaats op Dineke's verjaardag in het front van het Koninklijk Paleis op Gamla Stan. Inmiddels is de materiele schade grotendeels hersteld, het mentale litteken blijft. Toch nog een gelukje dat onze telefoons tegenwoordig ook kunnen kieken! Want wat was ik trots op Ellis' eerste zelfstandig ontworpen en met doorzettingsvermogen uitgevoerde meccanoproject.........en het werkt echt!

 

 

 

Voor instant vervanging van het (o.a.) ook gestolen paspoort moesten we wel naar een heuse fotostudio in Stockholm, en vervolgens op een holletje bergafwaarts naar het rijk getooide historische Ambassadegebouw van ons Koninkrijk  om een LP-tje op te halen. Ik wist het ook niet maar dat is jargon van diplomatieke medewerkers (v) voor een Laisser Passer: een tijdelijk, met de handgeschreven, hulppaspoortje.

 

 

Zodoende konden wij alsnog tijdig het bevriende Koninkrijk der Zweden verlaten.

 

 

 

En bij thuiskomst troffen wij weer een verassing: de Nederlandse takjes van het gezin hadden in het geheim een opberg- en bewaardoos gefröbeld geheel bedekt met eigen getekende, geknipte en gefotografeerde herinneringen aan onze gezamenlijke week in ons Zomerhuis-met-zwembad te Roquefort-les-Pins in de Provence, t.g.v. 'Mam 70',

en zo werd het gemis aan eigen fotomateriaal van die happyfamilyhappening in één klap goedgemaakt. Maar dat wisten de makers van dit fraais nog niet toen ze het maakten.

Rest nog de verloren impressies van onze dierbare verblijven bij de Blijleventjes en de van de Ven-Jantzentjes. Die slaan we voorlopig op in het oudere brein (last in first out). Maar ja, zó maak je natuurlijk geen Jaarboek 2013.

Toch is 'uit onderzoek gebleken' dat wij later in de eindfase helemaal zullen opbloeien als we de fotoboeken van vroeger met kinderen en kleinkinderen, of hulpverleners doorbladeren, nalopen, duiden. Het vertelt een verhaal dat we dan misschien niet meer kunnen verwoorden maar met een glimlach herkennen. Dat willen we niet missen, dus ik zal Dick eens om die champagne-foto's vragen. Zóóó decadent, fantastisch!