Ik ga vechten tegen kanker, fiets je lekker mee?

Gedreven jongens en meisjes fietsen door Vietnam en Guatemala, sommigen doen vooral veel met de Alpe d' Huez om een mystieke reden of ze zingen gratis een liedje. Om te vechten tegen kanker. 

Zíj hebben helemaal geen kanker.

Anderen zwemmen van Amsterdam naar Rotterdam, lopen een nacht op slippers naar Apeldoorn of bedenken iets ludieks. Om samen te vechten tegen kanker!?

Merkwaardige opvatting van vechten en bovendien een medische behandeling waarvan het succes allerminst vast staat, om het voorzichtig te brengen.

Andere mensen kunnen helemaal niet vechten tegen jouw kanker.

Je kunt zelf ook niet "vechten" tegen kanker. Als het zover is kun je niet anders dan accepteren en open staan voor de mogelijkheden die betrouwbare behandelaars tegenwoordig hebben; en dat zijn er steeds meer. En vooral vertrouwen dat die hulp helpt.

Natuurlijk met een positieve instelling: zolang er hoop is is er leven: niet het hoofd in de schoot leggen.  
Dat de anderen meeleven is zeker een morele steun.

Heuse artsen, met name oncologen, kunnen met behulp van de nieuwste onderzoeksmethoden, de laatst ontwikkelde medicatie en zeer gespecialiseerde chirurgische ingrepen  vechten tegen jouw en mijn kanker.

Al die ontwikkelingen vragen onderzoek inclusief vallen en opstaan. Met eindeloos geduld proeven doen, dierproeven, mensenproeven en tenslotte de aanvraag voor toepassing bij echte patiënten.

Dat kost geld en dat wordt met zakken vol beschikbaar gesteld door de farmaceutische industrie, overheden en onderwijsinstanties; als extra bijdrage is financiële ondersteuning van het Koningin Wilhelmina Fonds meer dan welkom.

Als fietsers, wandelaars, zwemmers en allerlei andere creatievelingen  zich willen laten sponsoren voor een bijdrage  aan het KWF is dat zeer dierbaar en zinvol maar noem dat dan a.u.b. niet 'we gaan vechten tegen kanker'.

Zeg gewoon: Geef geld, veel geld voor wetenschappelijk onderzoek! en wel NU.

De Vrije Heerlijckheit Ameland

Hoewel de eerste mensen al vóór 850 na Chr. voet aan land zetten op Ameland duurde het tot mei 1962 voor ik er een eerste "studieweekend" doorbracht in het kader van een soort teambuilding (dat woord bestond nog niet). Jongelui van de 3e eerstejaarskring der N.C.S.V afd. Groningen konden elkaar wat beter leren kennen onder het toeziend oog van twee derdejaars. Die hadden Huize Annie van een bevriende tante gehuurd en we konden er met z'n allen in slapen.

Ik weet niet meer hoe. Het was mooi weer dus het leven kon zich buiten afspelen. Ook 's avonds zaten we op de trappen van de veranda om naar de sterren te turen. Sommigen meenden er iets goddelijks in te herkennen anderen wisten waar de Grote Beer stond. Eéntje had al jaren op Weer- en Sterrenkunde gezeten. Dat scheelde een slok op een borrel. Om een lang verhaal kort te maken: op 29 oktober 1965 verloofde ik mij met een meisje uit die kringen. 

Op Ameland natuurlijk

Van het een kwam het ander en na verloop van tijd kwamen we nog vele malen terug. Het eiland heeft een volstrekt uniek karakter en wij kunnen het weten want we kennen ze allemaal, van Texel tot Schiermonnikoog. En zo belandden we er vorige week weer. Op een senioren tijdstip, de midweek, met de E-bikes op de trekhaak en een klapkistje met de basis-ingrediënten voor het eigen ontbijt. We voelden ons deel van een ander universum: dat van de mensen met een lange, lange geschiedenis. Al dan niet samen. 

Er was ook nog de categorie "sprinkhanen" op het eiland. Dat waren diverse werkweekgroepen van kinderen (12 -16) die elkaar beter moesten leren kennen maar nog niet wisten hoe dat moest en daarom maar in klitgroepen door de dorpen en de winkels en cafetaria trokken; een spoor van verbijsterde middenstanders achterlatend. Ook op fietspaden en picknickplekken was je niet veilig: ze zagen je helemaal niet zitten, staan of fietsen. Voor hun manmoedige begeleiders konden wij slechts diep respect op brengen, naast enig meelij.

Een van de doelstellingen tijdens dit bezoek was om te controleren of Huize Annie nog bestond?

Jawel hoor, in betere conditie dan ooit.

Er was overigens heel veel veranderd op het eiland en misschien ook wel bij ons. Maar niet die diepe verbondenheid die we via elkaar hebben met zee en strand, met wind en branding en met de sterren, vooral met de Grote Beer. Veranderd of niet, het was een feest van herkenning; helemaal toen we bij toeval stuitten op het Kleine Kerkhofje van Nes: dáár moesten wij vijfenvijftig jaar geleden samen een spookverhaal voorbereiden in het donker. Dat is er niet van gekomen; het werd een verhaal van geluk en voorspoed. Niet alléén dat natuurlijk maar wel met een gezegende afloop en de conclusie: "Ameland" zit in ons bloed.

Historisch Archief:

de eerste foto van Geliefde op mijn kamer in mijn trui 

20-05-1962

Incognito was wel zo netjes.

Overigens wel op blote voeten.

Dát kostte mij mijn eerstejaarskamer!

Let op: Toen was geluk met een sigaret heel gewoon.