Sommige senarioschrijvers laten hun missie open eindigen: fantaseer er verder maar lekker op los. Zo niet de heer Edwin Mathlener, die ons op de laatste avond van het sterrenlezingenseizoen 2009-2010 bij de hand nam naar het einde der tijden. Het is nog een hele kunst om de geschiedenis van het heelal en al zijn sterren (ik houd erg van het woord KOSMOS) te beschrijven en te doorgronden. Je moet daarvoor wat terug rekenen, en dat moet met de observaties kloppen; je kunt het verleden immers "gewoon" zien en horen in de verte: 10 tot 12 miljard jaren terugkijken. Klopt het niet, dan ga je de berekeningen verbeteren tot het wel klopt met de metingen.
Maar in de Toekomst kijken wordt toch een stuk onzekerder. En omdat de toekomst nog zo lang duurt kun je er ook geen echte metingen aan verrichten, zoals aan het Verleden. Dat maakt de uitkomst wat onzeker. Maar Edwin M. had een duidelijke toekomstvisie. Stel je voor dat het heelal steeds sneller uitdijt. Dat doet het ook. De snelheid waarmee dat gaat neemt steeds sneller toe, tot voorbij de lichtsnelheid = c. Nee, dat kan wel; alleen materie kan niet sneller dan c, tijd en ruimte en de grenzen daarvan wel. Dat betekent dat we de grens (tot waar wij kunnen kijken, nu zo'n 13 miljard lichtjaar) uit het oog gaan verliezen. Omdat alles zo enorm snel va
n ons afvliegt wordt het (zichtbare) h
eelal voor ons steeds kleiner. Eerst blijft alleen onze eigen "Galaxy" nog zichtbaar, die anderen miljarden sterrenstelsels kieperen over de waarnemingsdrempel. Die Melkweg verdwijnt echter ook geleidelijk en versnellend tot we alleen nog maar ons eigen zonnestelsel in het vizier kunnen houden. Als je niet verder kijkt dan je neus, heb je nog niets in de gaten. Maar ook de zon en de planeten zullen zich van ons af spoeden: Aarde moederziel alleen! Het hoeft geen betoog, maar wel enige fantasie om in te zien, dat onze planeet, waar we zo lang en fijn gewoond hebben, onder onze handen uiteen spat in de uitdijïng van tijd en ruimte. Dat moleculen en atomen in mum van tijd volgen is onontkoombaar. Alles is einderloos geworden. Leeg. Totale entropie. Het is fysica, filosofie en geloof in één. Het einde.............
n ons afvliegt wordt het (zichtbare) h
eelal voor ons steeds kleiner. Eerst blijft alleen onze eigen "Galaxy" nog zichtbaar, die anderen miljarden sterrenstelsels kieperen over de waarnemingsdrempel. Die Melkweg verdwijnt echter ook geleidelijk en versnellend tot we alleen nog maar ons eigen zonnestelsel in het vizier kunnen houden. Als je niet verder kijkt dan je neus, heb je nog niets in de gaten. Maar ook de zon en de planeten zullen zich van ons af spoeden: Aarde moederziel alleen! Het hoeft geen betoog, maar wel enige fantasie om in te zien, dat onze planeet, waar we zo lang en fijn gewoond hebben, onder onze handen uiteen spat in de uitdijïng van tijd en ruimte. Dat moleculen en atomen in mum van tijd volgen is onontkoombaar. Alles is einderloos geworden. Leeg. Totale entropie. Het is fysica, filosofie en geloof in één. Het einde.............BIG RIP als uitkomst van BIG BANG
Troostend woord tot slot: deze "opheffing" van de Kosmos duurt nog tot het jaar 37.000.000.000 na Christus. Voor joden en islamieten en chinezen geldt een iets andere tijdrekening.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten