Nieuw woord (13)

WALRUSGYMNASTIEK:

.

.

Met nog 5408 medelanders trokken wij een dezer dagen met de kleinkinders

-voorzover aanwezig in Nederland-

op naar het legendarische

Dolfinarium

.

.

Ditmaal werd mijn aandacht bovengemiddeld getrokken door de Walrussenshow. Nu denk ik bij walrussen altijd eerst aan een actie van het Ivoren Kruis in de vorige eeuw waarbij de walrus, met zijn twee buitensporig grote bovencuspidaten, als logo diende.

Wie ziet het nog vóór zich?

Pas in tweede instantie denk ik aan een onderzeebootklasse

in dienst van de Koninklijke Marine.

Aan ochtendgymnastiek voor zo'n ongeleide hoeveelheid

waggelend vet-op-vinnen

zou ik nooit zijn toegekomen als ik het niet met eigen

ogen had gezien en gefotografeerd!!

4000 kg lillend vlees

-kennelijk bijeengehouden door botten en spieren-

verheft zich voor ons op het ritme van een langzame wals

van het glimmend basalt

synchroon met het baasje;

waar ongetwijfeld jááren

op getraind, geoefend en voor beloond is.

Ik viel van mijn stoel van ongeloof en verbazing

en ik niet alleen

ook de walrusvrouwtjes konden hun ogen niet geloven!

En waar zijn die slagtanden gebleven?

.

UITGEPUT MAAR VOLDAAN

Een traan zit in een klein hoekje

"Waarom huilen grote mensen nooit?......" vroeg Kira vanmiddag op de valreep van het schooljaar op de trappen van Piet Hein. "Nou, ik geloof niet dat grote mensen nooit huilen maar ze huilen niet zo gauw als ze pijn voelen, of als ze gevallen zijn. Maar ze huilen misschien alleen als ze verdriet hebben. Dat kan van alles zijn: ruzie of ziekzijn of ongelukkig zijn of als hun ouders doodgaan." Lange stilte. Maar mamma's en pappa's gaan niet dood hoor, zei ze. Nu werd het heikel. Mijn vader en moeder zijn wel doodgegaan en de pappa van Dimitri ook, probeerde ik nog. Nou, dacht Kira, maar die was ziek dus....ja? Je kunt volgens mij ook gewoon héél oud zijn en dan ga je ook dood. Dan hoef je misschien niet zo heel erg te huilen. Dat vond ze wel o.k. en we gingen over tot de orde van de dag: even naar pappa Dimi en dan naar Parkpop in het Flevopark: einde van een heel lang schooljaar en voor Maud het begin van een nieuw tijdperk: we gaan met z'n allen naar de 8-hoek. Vanavond op het Journaal: de laatste Spaceshuttle (Atlantis) landt voor de allerlaatste keer: voor mij zit daar een héél lang verhaal (30 jaar -een tijdperk!-) aan vast. Een andere keer daarover misschien. Wees er zeker van dat dit mij een grote dikke traan, annex brok in de keel ontlokte. Dus ook echte mannen huilen, maar met mate:

Ik blijf vol onbegrip achter: wie gooit nou z'n oude schoenen weg voor 'ie nieuwe heeft? Dit shuttle-concept is onnavolgbaar goed: het ging maar 2 keer fout en we hebben de fijne kneepjes nu pas echt een beetje goed onder de knie; wie kijkt er nu op die paar (miljard) dollars. In vergelijking met Griekse Toestanden en Moslimoorlogen is het echt echt peanuts. Prioriteiten, dames en heren politici; in het belang van de overleving van de mensheid is ruimtevaart onmisbaar. ISS, ik noem maar wat. Moeten onze nieuwe astronauten (zoals Kuipers en de jonge Ververtjes) dan weer gaan landen hangend aan zo'n valscherm in de toendra's van Kazachstan of where ever in de sneeuw? In de hoop dat ze ergens ooit worden teruggevonden..... Waarom konden we niet met de USA samenwerken? West-Europa heeft zelf helemaal niks in de melk te brokkelen, maar blijft maar zoeken naar het wiel, net zoals India, Japan, China, Iran, N.Korea......

*

*

* Zo doen wij. Russen, dat! *

Wie begrijpt mijn kleine verdriet?

Evolutie (29)

HUMOR ZIT IN EEN KLEIN HOEKJE

met dank aan de wetenschapskalender 10-07-2011

www.nwtonline.nl

Dagelijks leven (24)

Het is van alle tijden: kinderen leggen briefjes in het bed van hun ouders; of in het bed van hun zus of broertje. Of pap / mam legt een briefje in het bed van een kind. De boodschap heeft meestal een emotionele lading: liefde, aanhankelijkheid, haat, verzoening, dreiging of uitnodiging....Legden kleinkinderen ook al eens briefjes in de grootouderlijke bedsteê? En dan ook nog eens met een spannend wedstrijdelement, althans met een intrigerende uitdaging; aan te treffen juist op het moment dat jij je wel-ter-ruste wenst te begeven! Wat een gevoel van verbondenheid, inleving en humor zit daarachter! Onze vijfjarige Julius haalde de grap uit op 12 juli 2011. En hij had eerst proefondervindelijk uitgevogeld hoe snel onze handmatige bedbodemverstellingsbediening kon reageren; zonder stopwatch maar ruwweg door het hardop na te tellen. Ik dacht 's middags nog wel: "wat doet ie daar toch....?" En gisteren vond M ook een briefje in haar bed. Het blijft van alle tijden.

Meten is weten

http://www.destaatsschuldmeter.nl/

EERST LINKEN

En dan zijn wij nog het beste jongetje van de klas!

Calvijn versus Rome?

North versus Sauce..zei Hansepansekevertje.

Waar zijn die zgn Aardgasbaten gebleven?

Het aardgas wordt inmiddels aangeland.

!Betalingsbalans!

Toen ik klein was begreep ik alles.

Nu ik groot ben begrijp ik niets.

Waar ligt dat nu toch aan?

Reces...de teller telt wèl door.

Fijne vakantie

Goede Reis

Veilige thuiskomst