Zoals mijn ouders electriciteits- (licht) , stromend water- (wc) en gas- (warmte) leidingen zagen komen zo zag ik de telephoondraden (communicatie) komen. Ja, ik was zo'n tien jaar oud toen er langs het zandpad van mijn oom naar 't Uterink vanaf de Dortherdijk in Eefde hoge ruwhouten palen met glimmende koperleidingen werden opgericht, iedere dag een stukje dichterbij. Er moesten bomen sneuvelen om de draden vrij baan te geven door het bos. En dat alles op eigen kosten (NV H.J.W.A. Bast: Granen, Veevoeders, Kunstmesten en Diergeneesmiddelen)
. In maart 1953 werd onze heuse wandtelefoon in de hal vastgeschroefd: één van de eerste binnenkomende wereldberichten die ik mij levendig herinner betreft de geboorte van mijn neefje Edwin W. in Haren (9 april). Dat hij de 8ste baby bij Mieneke was maakte minder indruk op mij dan het luiddruchtig overgaan van dit wonder van techniek in eigen huis. Tot dan toe moesten wij -mijn moeder en ik- op de fiets naar de dichtsbijzijnde boer (van Zijts) tien minuten verderop. Vragen aan de boerin of we mochten bellen. Nummer aanvragen via de PTT-telefoniste. Neerleggen, naast het apparaat in de boerengang gaan zitten en wachten; tot het toestel overging en de juffouw zei: "ik verbind u door!" Dan was je gauw een paar dubbeltjes en een half uur verder. Zo'n gesprek werd om budgettaire redenen zo kort en zakelijk mogelijk gehouden. Maar nu waren we zelf een aansluiting: 05750-2616! Oorverdovend.
Het gesprek werd gevoerd in de hal. Zo ook na 1954 op de Jacob Damsingel 14 te Zutphen. Als het gesprek langer dreigde te gaan duren trok je het stoeltje bij. Pas later werden er aansluitpunten in de kamers doorgetrokken. Privacy tijdens (mijn) verliefdheden was ver te zoeken: boven konden alle huursters meegenieten. Afijn, vanaf die tijd was de telefoon niet meer uit het leven weg te denken. Als student te Garmerwolde overrulde ik de 3 maanden wachttijd voor een eigen nummer in 1967 bij de PTT door te schermen met mijn polikliniekdiensten: er zou zich buiten werktijd immers een spoedgeval kunnen aandienen, dat een belangrijk leermoment voor mij zou kunnen betekenen; dat ik derhalve niet kon missen. Dat gaf de doorslag: nog vóór we huwden hadden we de lijn: tel. 67504. Het enige spoedgeval bleek het weglopen van onze hond Kenno te zijn. Bellen naar de buren Bos bij de molen! Het dierenasiel belde dagen later terug....Kenno was daar voor de tweede keer afgeleverd; waar telefoon al niet goed voor bleek. De rest ken je. 60315 moesten onze kinderen onthouden als mam niet thuis was.
En dan 02150-60690 en dan 035-6560690 en toen +31653226008 en toen wist niemand meer iemands telefoonummer uit het hoofd. Ach de vaste lijnen van de PTT....ploeteren, sleuven graven met de hand, kabels trekken met 
tien man: heroïek!! Nog even en je ijskast belt draadloos naar de Albert, de tv roept je oude moeder op om mee te kijken naar een nostalgisch 
programma over vroeger en in bed skype je met je kleinkinders over hun toekomst. Dat wij dat allemaal nog mogen beleven: de vooruitgang!
. In maart 1953 werd onze heuse wandtelefoon in de hal vastgeschroefd: één van de eerste binnenkomende wereldberichten die ik mij levendig herinner betreft de geboorte van mijn neefje Edwin W. in Haren (9 april). Dat hij de 8ste baby bij Mieneke was maakte minder indruk op mij dan het luiddruchtig overgaan van dit wonder van techniek in eigen huis. Tot dan toe moesten wij -mijn moeder en ik- op de fiets naar de dichtsbijzijnde boer (van Zijts) tien minuten verderop. Vragen aan de boerin of we mochten bellen. Nummer aanvragen via de PTT-telefoniste. Neerleggen, naast het apparaat in de boerengang gaan zitten en wachten; tot het toestel overging en de juffouw zei: "ik verbind u door!" Dan was je gauw een paar dubbeltjes en een half uur verder. Zo'n gesprek werd om budgettaire redenen zo kort en zakelijk mogelijk gehouden. Maar nu waren we zelf een aansluiting: 05750-2616! Oorverdovend.
Het gesprek werd gevoerd in de hal. Zo ook na 1954 op de Jacob Damsingel 14 te Zutphen. Als het gesprek langer dreigde te gaan duren trok je het stoeltje bij. Pas later werden er aansluitpunten in de kamers doorgetrokken. Privacy tijdens (mijn) verliefdheden was ver te zoeken: boven konden alle huursters meegenieten. Afijn, vanaf die tijd was de telefoon niet meer uit het leven weg te denken. Als student te Garmerwolde overrulde ik de 3 maanden wachttijd voor een eigen nummer in 1967 bij de PTT door te schermen met mijn polikliniekdiensten: er zou zich buiten werktijd immers een spoedgeval kunnen aandienen, dat een belangrijk leermoment voor mij zou kunnen betekenen; dat ik derhalve niet kon missen. Dat gaf de doorslag: nog vóór we huwden hadden we de lijn: tel. 67504. Het enige spoedgeval bleek het weglopen van onze hond Kenno te zijn. Bellen naar de buren Bos bij de molen! Het dierenasiel belde dagen later terug....Kenno was daar voor de tweede keer afgeleverd; waar telefoon al niet goed voor bleek. De rest ken je. 60315 moesten onze kinderen onthouden als mam niet thuis was.
En dan 02150-60690 en dan 035-6560690 en toen +31653226008 en toen wist niemand meer iemands telefoonummer uit het hoofd. Ach de vaste lijnen van de PTT....ploeteren, sleuven graven met de hand, kabels trekken met 
tien man: heroïek!! Nog even en je ijskast belt draadloos naar de Albert, de tv roept je oude moeder op om mee te kijken naar een nostalgisch 
programma over vroeger en in bed skype je met je kleinkinders over hun toekomst. Dat wij dat allemaal nog mogen beleven: de vooruitgang!
De telefoon opnemen, ophangen, neerleggen......de hoorn er op smijten......hoe doe je dat vandaag de dag? En een nummer "draaien...."?
Meer van dit soort verhalen, Opa, leuk!
BeantwoordenVerwijderen