Over de onweerstaanbare melancholie van de grammofoon of platenspeler ('pick-up' zeiden we rond 1960), en van je eerste eigen grammofoonplaat en de associaties die zoiets bij jongere ouderen oproept.
Vandaag kwam deze, mijn eerste Jazzplaat uit onze gezamenlijke levenslange verzamelstapel van LP's en EP's boven water: Sidney Bechet, Charlie Parker, Coleman Hawkins.....opnames 1955. Ik heb hem al drie keer gedraaid.
Nu wil het toeval (?) dat ik juist onlangs een studentikoos schrijfsel van mezelf terugvond in een stapeltje dingen van toen. Ik beschouw het als een poëtische jeugdzonde, een romantisch gedachtengoed rond de Bom, Cuba-crisis, de Koude Oorlog en het einde der Wereld met als ultieme verbeelding de film On the Beach van 1959. Ik was 20 en maakte platonische dichtsels voor vriendinnen. Zeg maar "Das Leiden des jungen Hendriks"! Hier volgt de ongecorrigeerde de tekst anno..?? Hoor tijdens het lezen vooral Bechet's klagende klarinet in je geestesoor. (Sidney is hier)
"Jij gaf me het onuitsprekelijke, maar je hebt het nooit geweten..."
Het was allemaal erg officieel.
En erg stijlvol.
De sherry voldeed en het begon zowaar gezellig te worden.
Ik danste en 't was of ik wachtte. Maar ik wist het niet.
Natuurlijk wist ik het niet want ik was allang verhuisd en had allemaal nieuwe kennissen.
Eerst had ik mezelf gedwongen het te vergeten.
Toen ik het vergeten was had ik mezelf weer gedwongen het te onthouden......Ik mòcht het niet vergeten. Nooit.
Iedereen praatte er over. Er was geen voedsel meer. 't Was ondragelijk warm....morgen zou de leefbaarheidsgrens overschreden worden.
Ik zei dat ze er charmant uitzag vanavond.
Ze zei dat ze zich kostelijk amuseerde.
Ik vroeg of ze hem persoonlijk kende?
Ze zei dat ze via via geïntroduceerd was.
Ik zei dat de band goed speelde.
Ze zei dat de pianist haar verloofde was.
Toen was jij er.
In de schemering van de deur keek je even zoekend rond. En je zag me.
En de muziek was opgehouden.
Iedereen was gaan zitten. Alleen wij drieën stonden daar, verloren midden in de leegte.
Ze vroeg of we ook zouden gaan zitten maar ik hoorde het niet.
Toen liet ze me staan.
Wij keken elkaar aan.
En voelden dezelfde stilte.
We ontmoetten elkaar in het midden van de zaal. En de muziek speelde dezelfde melodie als toen.
We dansten en we glimlachten naar elkaar. Iedereen was immers weggegaan.
We waren immers samen en de jaren smolten weg.
Toen vertelde je, lang, en ik luisterde.
Daarna was er een nacht.
Je zei dat je naar huis moest.
Ik antwoordde niet en je ging niet.
Het werd licht. Voor de laatste keer.
We hebben samen gewacht en nog éénmaal glimlachten we tegen elkaar.
Toen begonnen de klokken te luiden........zinloos.
Henk 1962
Walzing Mathilde is het 'leitmotiv' en de emotie in een muzikale notendop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten