Dentale hoogstandjes

ACH, zelden zal voor zoiets briljants als een gouden inlay in tand of kies het volle pond zijn betaald.

Je kent ze wel: die gesprekspartners die iets extra verzorgds uitstralen! Even vraag je je af: "waar schuilt het bijzondere in bij deze sympathieke persoonlijkheid?" en dan vang je die glimp -meer mag het niet zijn- op van dat subtiele randje klatergoud ergens binnen de schaduw van de wang. Zij / hij heeft een inlay! Zo'n klein dierbaar gouden kussentje dat zich nestelde diep in de molaar of premolaar van iemand die a) verder weinig cariës-gevoelig was, b) bovengemiddeld goed voor haar/zijn gebit zorgde c) het 'waard' was in financiële zin en d) patiënt was bij een tandarts die nog inlays heeft mogen leren maken die e) een laboratorium had dat nog ergens in een hoekje een technicus had die inlay's kon gieten. Want dat is het geheim! 

Inlays zijn relatief kleine vullingen die gegoten worden in goud. De procedure is arbeidsintensief en vergt grote nauwkeurigheid van de behandelaar en zijn technicus. En het vulmateriaal is kostbaar. Waar vandaag (2014) een eenvoudige 3-vlaksvulling ongeveer 50 -80 € kost, rekent tandarts Muijsers -zo eentje die kennelijk nog inlays maakt- 220 € voor een 3-vlaksinlay. Exclusief techniekkosten. Dat wordt dan dus ±500 en daarmee vrijwel net zo kostbaar als een hele kroon. Dan is de keuze snel gemaakt, toch?

Tenzij je man, je oom, je vader of je baas tandarts is en hij inlays maken leuk vindt en een fikse korting kan bedingen bij de techniek nota. Hij tekent dan op de opdracht bon aan: ** echtgenote / mondhygiëniste / dochter / assistente / collega**  of iets dergelijks en dan wordt alleen het goudgewicht berekend en de honorarium kosten blijven achterwege. Vriendendienst volgens mij ofwel fraude volgens de fiscus. Kijk zó kwamen de inlays in de wereld. Als een hobby van een ouderwetse tandarts. Inlays maken zit niet eens meer in het opleidingscurriculum van ACTA, althans ik kan dat niet vinden; daar zit wel méér niet in, maar dat terzijde.
Een recente ontwikkeling: de porseleinen inlay mag de tandarts zich autodidactisch eigen maken via een digitale praeparatieafdruk en een Cerec-apparaat in de kelder.

Maar: zie je zo'n stralend gouden randje glinsteren in de schaduw van haar wang: tien tegen één dat je met een mondhygiëniste te maken hebt, of een (tand)artsvrouw; of een tandartskind of een tandartsnichtje. Het gaat in 85% van de gevallen om vrouwen, relaties of dochters van professionele mondverzorgers, dat soort volk.

Na het passen en uiteindelijke plaatsen neemt de tandarts dan ook nog de goudkosten voor zijn rekening: de lol is de investering waard. Mijn eigen inlay van mijn oude oom Evert zit er nu 51 jaar in en dateert dus van 1963. Eén van de inlays die ik voor Dineke maakte rolde er vorige week na 42 jaar voortijdig uit: hij was dan ook gratis! Zitten jouw inlays nog goed, Marianne?