Modus: 'wachtstand'

Het lijkt wel of alles een heel klein beetje went.

Wachten wordt afwachten en intussen  zoveel mogelijk alles gewoon doen zoals afgesproken, gepland, geagendeerd.....

De film 'Moonlight' is uitverkocht; eigenlijk maar goed, het is vandaag prachtig winterweer na een dik pak echte sneeuw. Wanneer was dát voor 't laatst? Dan maar een heuse sneeuwwandeling gemaakt. We gaan naar Beusichem, en naar 't Spant. Rijksmuseum met Marlijn. Veel Filmtheaterkaartjes voor senioren. 
We bellen 'er over' met wie het moet weten. 
We boeken de boot naar Gotland in augustus. Alles lijkt soms even vergeten maar dan ook ineens weer een scheut van zielepijn! 
We zeggen het Vaalse kasteeltje af voor 17 maart. De huisarts komt op bezoek voor een hart onder de riem. We eten bij Trus cs en spelen een avond Mahjongg. Zoals vroeger. Martijn leert tellen. De Amsterdamse meisjes komen logeren, zoals vroeger. Dan lijkt de tijd wat sneller te gaan. Soms wil je dat heel erg maar soms zou je de tijd even willen stoppen. 
Het is allemaal zo tegenstrijdig.

Het leven gaat door

Het leven gaat door. Na 1 januari volgt 2 januari: de huisarts vindt na enige aandrang van D een coloscopie gewenst. Op 1 februari vindt de Coloscopist nog X-foto's en een CT-scan nodig. De MDL-arts vindt een week later een operatie noodzakelijk: er is wel degelijk darmkanker gevonden. 
Als we bij mevrouw van Geloven -chirurg in darmen- aanschuiven wordt duidelijk dat er één derde van de dikke darm verwijderd moet worden, plus het lymphepakket dat daar bij hoort. 
Dan is de kans groot dat de maligne tumor er in z'n geheel uit gehaald kan worden.

Inmiddels is het 14 februari geworden. We hebben heel veel gedacht, gevreesd, gehoopt en verwerkt. Alle stadia van kracht en zwakheid hebben we doorlopen en vooral: we hebben elkaar moed en perspectief geboden. Mensen leefden mee en hadden hoopvolle voorbeelden. Er waren immers geen uitzaaiïngen! Toch geloof je dat pas als het eindresultaat van de operatie bekend wordt, nog weer een week na de operatie. 
En dan is het dus al bijna 17 maart: vijftig (50) jaar getrouwd! Reden voor een feestje?