De gedachte is bizar,
maar niet zo irreëel: we zijn voor nu even ontsnapt aan iets ergs.
Vanmiddag vertelde mevrouw van Geloven ons vrij nuchter dat de uitslagen van de drie pathologie-onderzoeken van het operatiesubstraat negatief waren. Het bleek uiteindelijk toch wel een stage (T)3 tumor te betreffen. De preparatieranden waren clean. De lymfeklieren waren onaangetast. Aldus werd besloten de casus door te verwijzen naar het controlecircuit. Het ziek-zijn werd derhalve afgesloten. Weer opkrabbelen mogen we zelf organiseren. Een werkelijk verrassende hoeveelheid medemensen blijkt uit het niets op te duiken met ondersteunende acties. Wenskaarten in de bus van voorbijfietsende Dijkgenoten, telefoontjes van vriendinnen, bemoediging vanachter diverse AH-karretjes. Een knuffel bij de bakker. Werkgelegenheid bij Lobelia voor een jaar gewaarborgd. De stemming zit er goed in.
Achter de schermen werkt dat soms even anders. Als je je nog helemaal niet fysiek de oude voelt maar wel weer wilt meetellen is het -zacht gezegd-frustrerend dat je nog dingen uit handen genomen worden. Ambitie en geduld zijn antagonistisch. Toch is ook voor de kinderen een periode van ontspanning aan gebroken; de acute bezorgdheid maakt plaats voor de warme deken van betrokkenheid. Hans vliegt volgend weekend over, bijvoorbeeld.
Onherroepelijk dringt zich de gedachte op dat wij samen door het oog van de naald kropen; dat is voor nu heel fijn.
Maar dat gaat natuurlijk niet altijd maar zo door. Het begon b.v. met een knieband, een heup of een netvliesje, en onverwacht ineens een beetje COPD, een dermokankertje. Dan is er plots die hart-katetherisatie of een heuse atrium-fibrillatie-conversie. We roepen steeds, terecht, "de moderne geneeskunde staat voor niets". De ernst van de afwijkingen wordt bepaald niet geringer met het klimmen der jaren. En de macht van een medicus blijft gelimiteerd: daar komen ooit grenzen in zicht.
Het lijkt me toch wel realistisch te veronderstellen dat we met een soort generale repetitie bezig zijn, met z'n allen.
Niet dat dit soort situaties gaat wennen maar wel dat we allemaal binnen de familie ons realiseren dat er een periode komt dat er iets onherroepelijks aan de hand zal blijken.
Maar we gaan dat eindeloos uitstellen......als het aan mij ligt.
Maar dat gaat natuurlijk niet altijd maar zo door. Het begon b.v. met een knieband, een heup of een netvliesje, en onverwacht ineens een beetje COPD, een dermokankertje. Dan is er plots die hart-katetherisatie of een heuse atrium-fibrillatie-conversie. We roepen steeds, terecht, "de moderne geneeskunde staat voor niets". De ernst van de afwijkingen wordt bepaald niet geringer met het klimmen der jaren. En de macht van een medicus blijft gelimiteerd: daar komen ooit grenzen in zicht.
Het lijkt me toch wel realistisch te veronderstellen dat we met een soort generale repetitie bezig zijn, met z'n allen.
Niet dat dit soort situaties gaat wennen maar wel dat we allemaal binnen de familie ons realiseren dat er een periode komt dat er iets onherroepelijks aan de hand zal blijken.
Maar we gaan dat eindeloos uitstellen......als het aan mij ligt.
