Voortschrijdend inzicht: presentatie van objecten in hun eigen setting.
In de herfstvakantie zagen wij, temidden van de leeuwen, hoe in Burgers Zoo de presentatie van dieren in hun eigen biotoop zich tot een opzienbarende perfectie had ontwikkeld:
de lynx in een donker bos (wij zagen hem dus niet, maar hij ons wel), maleise beren in maleise bomen, reuzenroggen in een glasheldere koraalzee en een van dorst omgekomen reiziger in een echte woestijn. Of was het een slangenbeet geweest?
Vandaag waren de 17e eeuwse schilderingen van Frans Hals en zijn tijdgenoten aan de beurt. Vooral Judith Leyster, als eerste vrouwelijke meesterschilder ter wereld, was de aanleiding voor ons bezoek aan Haarlem.
Verrassend was de inspirerende omgeving waarin de indrukwekkende stukken en stukjes waren tentoongesteld. Het Oudemannenhuis was de context. Buiten lag toevallig sneeuw, zoals destijds in de kleine IJstijd van de Gouden Eeuw gebruikelijk; dat geeft een nietalledaagse lichtinval. Voeg daar bij dat de zalen en kamers min of meer gestoffeerd zijn met antieke kunst- en gebruiksvoorwerpen, inclusief behang en plafonds, en je waant je in het Haarlem van Frans himself. Vergeet niet het levensgrote poppenhuis te bezoeken. Het werd een experience avant la lettre. Al die Haarlemmers in hun eigen biotoop. Hierbij vergeleken verbleken de echte musea met hun witte wanden en fel uitgelichte ingelijste voorstellingen. Deze regentessen zie je zich haasten door de gangen naar het kamertje waar Frans ze zometeen gaat portretteren: daar gaat het gebeuren.....zit mijn haar goed?
Mijn goede collega Frank dacht het te weten: dat is haar verstandskies! Ik keek hem verbijsterd aan; kun je mij echt voor zo debiel aanzien?? De foto gaf mij gelijk. Causa ignota, oftewel wij weten het met z'n allen niet: weer vier (4) weken wachten en duizenden milligrammen paracetamol. Toen werd het weekend: samen naar het Concertgebouw. Morgen gaat het sneeuwen. Op naar 2010.
Laat duidelijk zijn dat ik zéér tegen kappen van regenwouden ben. Het zijn de omgekeerde longen van de aarde, zij máken zuurstof. Onze longen produceren CO2. Overbevissing van de zee is de ultieme biologische en economische domheid. Zonder vis is zee dood, zie Aegeïsche zee en oost Canada. Duurzaam omgaan met de schatten van deze planeet is onze opdracht ten behoeve van onze kinderen en kleinkinderen . De planeet zelf zal het overigens worst zijn, die draait wel door. Het grote probleem is m.i. dat het "dossier Klimaat" ten prooi is gevallen aan een stelletje ongeletterde politici (Cramer e.v.a. ) en actievoerders (100.000 activisten in Kopenhagen die losgezongen zijn van de realiteit). Het IPCC van de VN is een dubieus-wetenschappelijke club die politiek-wenselijke visies moet ophoesten en onwelgevallige gegevens terzijde schuift, zoals overigens bijna alle VN instanties. De temperatuur op aarde wordt bepaald door de energie die onze zon iedere dag instraalt minus de warmte die we 's nachts weer heelalwaarts stralen. Dat warmte-evenwicht heeft in de tijd (± 4 miljard jaar) het verloop van een sinusoïde. De steeds veranderende positie van onze ster in de spiraalarmen van onze Melkweg, de stand van de aardas, de positie in de ellips om de zon, de electromagnetische activiteit van de zon èn de samenstelling van onze dampkring (beschermende deken) spelen een rol in de energiebalans. Witte oppervlakken (woestijnen, sneeuw- en ijszones en vooral wolken) zorgen voor reflecteren van de zonnestraling richting heelal. De donkere delen van de bol [bossen en zeeën] absorberen de energie en staan die met enige tegenzin af. 
