Je eigen bordje eet het lekkerst. Dat geldt als je één jaar bent, of twee, drie enz. Maar eigenlijk mijn hele leven heb ik mij al gehecht aan borden en schotels en kopjes. Zo heb ik een uniek model en kleur bordje voor de snelle brinta-ontbijt hap. Anders smaakt het niet. Ook heeft een servies dat je je levenlang begeleidt een grote historische waarde. Je at ervan op blijde en droeve of feestelijke momenten. De borden waren getuige van verhalen, discussies en geheimen die altijd achter de voordeur blijven. En nu moeten de bordjes en schalen en kopjes en eierdopjes de deur uit. De groene nog wel. Om de roze geef ik niet zo, maar die Greenleaves!! Op Marktplaats staan ze. Honderdtweeëntachtig stuks. Robuust, vaatwasserbestendig en magnetron-geschikt. Eigenlijk staan ze gewoon model voor onze eigen relatie. Slechts hier en daar een scherfje af of een barstje er in. En de kinders willen ze niet hebben. Begrijp je dat nou? Marktplaats, ik ga er nog wel eens kijken om afscheid te nemen. Maar bijna niemand biedt. Het gaat in kleine hapjes naar een liefhebber hier en een liefhebber daar. Best droevig, maar Dineke wil vooruít kijken, niet hangen aan wat was maar vooruit, vooruit. Wie biedt? Dan blijft het misschien allemaal nog in de kennissenkring?
Jeetje, wat raar om dat servies op marktplaatst te zien staan. Het is nooit zo op de man af gevraagd aan mij/ons of wij iets van dat servies zouden willen hebben..., want ik zou dat best willen. Precies om de reden die jij in je blog beschrijft! Bewaar wat voor ons!
BeantwoordenVerwijderen