ERANTHIS HYEMALIS, onze winteraconietjes.
Voor mij is dit het dapperste plantje dat ik ken. Het is ontroerend in zijn schoonheid: eerst de bloem, geel bolletje zoomaar midden in de winternacht, dwars door blad en humus. Dan h
et groene kelkje als een ontwapenend halssieraad. Ooit als een plagje jeugdsentiment uit de zandtuin van de Jacob Damsingel meegelift naar onze poldertuin (1998). Nu zichzelf eigenwijs uitzaaiend tot in het gedomestiseerde grindpad. IJs en sneeuw deren niet: de lengende dagen van januari provoceren het knolletje zijn aanwezigheid heroïsch kenbaar te maken. Het kiekeboe-effect bij invallende dooi is keer op keer verrassend; een geluidloze schreeuw om aandacht en bevestiging: "Ja aconiet, je bent een winterwondertje." Ik zie ze eigenlijk nergens anders dan langs ons bordes.
et groene kelkje als een ontwapenend halssieraad. Ooit als een plagje jeugdsentiment uit de zandtuin van de Jacob Damsingel meegelift naar onze poldertuin (1998). Nu zichzelf eigenwijs uitzaaiend tot in het gedomestiseerde grindpad. IJs en sneeuw deren niet: de lengende dagen van januari provoceren het knolletje zijn aanwezigheid heroïsch kenbaar te maken. Het kiekeboe-effect bij invallende dooi is keer op keer verrassend; een geluidloze schreeuw om aandacht en bevestiging: "Ja aconiet, je bent een winterwondertje." Ik zie ze eigenlijk nergens anders dan langs ons bordes.
Vergelijk de berustende kopjes van de sneeuwklokken eens met die fiere zelfbewuste gele juweeltjes. "Houd moed" stralen ze
uit!
uit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten