Wie in zijn leven niet kan delen kan ook niet vermenigvuldigen.
(opgetekend uit de mond van de schoonmoeder van een collega, die het ongetwijfeld ook weer van iemand onthield)
De zin uitspreken geeft mij een gevoel van spontane helderheid: ik voel wat de zin bedoelt maar er zitten nog lagen onder, dieper. Bijna religieus, de mens overstijgend. Humanitas-achtig.
Je weet direct dat het o.k. is, zo'n zinnetje. Maar ben je zelf wel o.k. genoeg geweest? Waar vroeger Petrus aan de hemelpoort de auditie afnam in een wolk van philadelphia word je vandaag -zonder genade- beoordeeld door je eigen medemensen.
Misschien pas achteraf, maar toch.
Wie kan er vandaag nou nog rekenen zonder zakjapannertje, resp. mobieltje, ipad etctera?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten