Zeg ken jij de waterbeer, de waterbeer, de waterbeer......?
Tijdens mijn colleges over oceanen en leven kwam de Waterbeer (tardigrada) aan de orde. Er ging een wereld voor ons open.
Dit volwaardige dier heeft een hoge aaibaarheidsfactor door zijn koddige gescharrel door het water; één waterdruppel is voldoende maar een hele oceaan kan hij ook aan. Eigenlijk kan hij de hele wereld aan! Kijk en verwonder je!
Om te beginnen: ze bestaan echt, niet iedereen wil het geloven.
Ze zijn 0,5 - 1,5 mm groot (klein) en ze hebben een volwaardig spierstelsel: ze verplaatsen zich uitermate beheerst en rustig als katachtige achtpotige beertjes: Tardigrada betekent "langzaam gaande".
Ze zijn alom aanwezig: ook in je eigen tuin, dakgoot en bemoste muurstenen. Op meer dan 6000 meter diepte in de oceaan tot boven de 6000 meter in de Himalaya onder de eeuwige sneeuw. Ze hebben in hun vijf segmetjes een hoofdje, oogjes, hersentjes, mondje met tanden en een hartje; en ook nog eens acht pootjes met klauwtjes. Daar moet je echt bij nadenken als je wandelt. Maar ze bijten en krabben ons niet.
Zuren, zouten, formaline, alcohol en radioactieve stralen deren de beren niet. Van het bijna absolute nulpunt (-271° C) tot het smeltpunt van tin (+250° C) zijn ze niet onder de indruk. Ze overleven vacuüm maar weerstaan ook een druk van meer dan 400 atmosfeer.
Dit is maar een kleine bloemlezing van hun overlevingsdriften. Bij droogte ontdoen ze zich van hun water en gaan over in een "leeg" hulsje. Dood, zou je denken, maar dat is slechts een strategie: na jaren kan één druppel H2O ze weer tot leven wekken: na een paar uur vervolgen ze hun tocht waar ze gebleven waren.
Dit alles klinkt erg onaards alsof ze uit een andere wereld met andere natuurwetten komen en daar wordt ook over gespeculeerd: Panspermie behelst het deponeren van leven uit de kosmos op onze planeet. Bijvoorbeeld door een komeet. Er zijn al 10-daagse ruimtereizen voor de beertjes georganiseerd: blootstelling aan de buitenaardse ruimte doorstaan ze glansrijk, alleen UV-straling beschadigt hun -ja, ons aller- DNA. In komeetijs zitten ze veilig.
Met dit soort goddelijke samenzweringstheorieën zal ik mij niet inlaten, maar de verbijstering over het bestaan van deze universele aardbewoner in al zijn / haar aandoenlijkheid blijft en er valt nog heel veel meer aan te ontdekken. De Wonderen zijn de Wereld nog niet uit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten