Vroeger stuurden mensen elkaar brieven.
Een brief schreef je vaak op speciaal briefpapier, liefst met je eigen naam er op gedrukt en soms met een druppeltje rozenessence voor speciale gelegenheden. Je vouwde hem een paar maal op van A4 terug naar A6 en dan in een envelloppe, postzegel van een paar cent erop en: Hup naar de rode PTT-brievenbus die 3 à 4 maal per dag werd geledigd.
De brief werd dan een paar dagen later door een heuse postbode met uniform en PTT-pet naast de voordeur in de gleuf 'brieven' gedeponeerd. Deze postbode kwam 2 à 3 maal per dag zijn ronde doen. Ochtendpost, middagpost en avondpost (niet op zaterdag). Je had per adres resp. straat altijd dezelfde postbode, behalve als hij -neen er waren geen vrouwelijke bestellers- ziek was.
Maar zodoende was een postbesteller (meneer Luijer voor ons) een soort vertrouweling, net zo als de bakker aan huis, de groetenboer, de melkman. Ze belden aan en namen de bestelling op. Ja, later ging het per boodschappenboekje dat we in het portiek of op de brug klaar legden in een boodschappenrekje. Toen kwam de ultieme fusie: melk, boter, kaas en eieren en brood en groenten en sherry. De SRV-man was geboren! Met z'n boodschappenbusje; voor ons Willem, voor Hans = 'vriend-karretje'. Aanvankelijk dagelijks, toen wekelijks en nu met pensioen- zonder opvolger. Tzt kan 'Albert'-bezorgservice hem opvolgen als wij zelf de deur niet meer uit kunnen....Melk per internet, why not?
OK, we hadden het over brieven en de post. Het leuke van dat papierformat is dat je het in een doosje kunt bewaren en als het je niet bevalt gooi je het in de open haard. Maar de archieven van papier geschreven getuigenissen bevatten een schat aan historische maar ook emotionele informatie. Ik heb van die dozen. Niet zo heel oud dus, maar wel een authentiek inkijkje in de vorige eeuw.
Dit hier onder is een zogenaamde Briefkaart. Zonder enveloppe. De postbodes lazen ze allemaal natuurlijk; maar goed, zeg nu zelf: ook email kent geen briefgeheim en telefoon is niet exclusief privé. Noch SMS, noch Whatsapp. Wettelijk bestaat er in Nederland een beschermd briefgeheim, dat geldt dus alleen voor dat ene unieke bericht dat zich binnen in die dichtgeplakte enveloppe bevindt! Wetboek van Strafrecht is er op van toepassing.
Neen, geen nostalgisch getreur maar wel de constatering dat een mailtje of een whatsapp weinig eigen vingerafdruk nalaat: 'delete' = foetsjie for ever.
En zo kan ik dus wel doorgaan, maar dan schend ik ernstig mijn eigen privacy!
Bij het afleggen van de eed van Hippocrates heb ik impliciet verklaard -met God erbij toentertijd- dat mijn doel moet zijn mijzelf overbodig te maken als curator en alles in het werk te (doen) stellen de patiënt tot zelfredzaamheid te bewegen: ze MOETEN (laten) poetsen tot de dood. Participatie tot in het verpleeghuis: Geriadontie moet in de basisverzekering en Botox eruit!
