Toch weer een Blog

Na een veel te lange radiostilte- vrijwel uitsluitend te wijten aan een zekere gemakzucht, D noemt dat botweg geestelijke luiheid- begint het toch te schuren dat er later niet enige continuïteit in mijn 'memoires' zou zijn te ontdekken. 

Alsof ik er nu al niet meer ben, zal ik maar zeggen.

Mijn laatste levensteken was een warm "In Memoriam" op dinsdag 25 augustus 2015 voor mijn lieve nichtje Jops van Geel (1925).

Het was trouwens tevens de laatste recente familiereünie in kleine besloten kring van de toen nog levende v.d.Schoot-tak. Takje.
Ook in 2015 overleed ook mijn goede neef en collega Wannes van der Schoot

Viel er in 2016 dan niets noemenswaardigs voor?     Vast wel. 
Voor mij draaide het vooral om Th12. Een soort vluchtnummer, niet van een airline maar van D's thoracale wervels. De onderste om precies te zijn. Die wervel leidde tenslotte tot een vlucht uit Marrakech met vlucht HV 5752 van Transavia naar Ams. op 17C, Economy class. Arr. 22:05u 

De volgende dag, op 7 juni 2016 dus, constateerde de SEH in Hilversum dat de Th12 gebroken was. Stabiele impressiefractuur. Geen therapie. Rust. Over 6 weken terug.

En zo stonden we aan het begin van een traject van zoeken naar de juiste middenweg tussen ontzien en bewegen van die wervelkolom. Pijnstilling of luisteren naar je lichaam. Zwemmen wel maar fietsen alleen over glad asfalt. De pijn bij bewegen bleef, veranderde, verplaatste zich? Maar het kon wel 6 maanden duren. Sommigen hadden zelfs na een jaar nog last.

D trok in december, na allerlei physio-probeersels en bewustzijnsbewegingen zelf weer aan de bel bij de huisarts: de pijn zit niet alleen in de rug maar ervóór? We gaan naar de buikecho, zoals tegenwoordig zwangeren naar de pretecho gaan. Daar werd 'niets' gevonden. 
Hoera!
Toen werd het kerstfeest en oud jaar en Nieuw Jaar: 2017!