De Wet van Murphy : hoe dom kan je opa zijn?
.
Het wemelt in Nederland momenteel van de oma's en opa's met kinderen groot en klein aan de hand: op pad! Want het is Crocusvakantie 2010. Sommige Opa's zijn zo slim om op hun pc reeds ruim tevoren kaarten voor een gedroomde dagbesteding te reserveren: in Omniversum naar "De Dolfijnen" met de ververtjes. De Oijtjes zijn een weekje skieën.
Een enkele Oma is zo slim vóór vertrek de reservering even te checken: "nou da's mooi stom, opa, er staat 24-03 en het is vandaag 24-02". Goede Raad is duur. Effe belle met de mevrouw van Omniversum (mooie naam!). Nee, de dolfijnen zijn uitverkocht, alle opa's en oma's lijken met de koters naar Den Haag te willen, maar over ruim een uur begint de Wilde Oceaan in Z-Afrika; ja, reserveert u maar alstublieft. OVER EEN UUR. Tom zegt dat we er 58 minuten over gaan doen. Auto vol kostbaar mensenmateriaal aan geen enkel risico blootstellen, ook aan Trus beloofd. Maximale slakkengang naar de Demissionaire Residentie.
Oma er met de kas bij de kassa uitgekieperd. Nog 10 minuten, dus reservering verlopen. Dóór voor een parkeerplaats. Geen kijk op; via opgebroken wegen en trottoirs weer terug naar Oma: we pikken haar op en druipen af naar Madurodam -de buren-, was mijn idee; de achterbank was het er unisono mee eens.
Maar Oma liet zich niet oppikken en stond grijnzend te zwaaien met 5 mazzelkaarten en te gebaren ons vervoermiddel ogenblikkelijk te verlaten, want het was al begonnen. Auto vóór de deur op het grootste " X Hier Niet Parkeren X "-kruis achtergelaten. Hollend de, voor onze ogen, duistere zaal in: rij 4. Dat is héél erg vooraan; in de schoot geworpen gunsten: dus niet zeuren. Zitten en laten gebeuren en tijdens de binnenkort-in-dit-theater-inleiding even uitzoeken hóe je moet liggen en kijken en adapteren. Nog los van hoe je je oren moet instellen op de aanzwellende decibel-golven, die de oplopende spanning van het natuurgeweld met een soort muziek moeten begeleiden. Totaal overdonderd stonden we, knipperend tegen de motregen, na een uurtje weer op straat. En jawel, we hadden geen wielklem; sterker nog: menig automobiliste had mijn perfide voorbeeld gevolgd.
En nu op naar het volgende hoogtepunt (broodje salami kruimelend tussendoor): de Pier op het nieuwe Scheveningse megastrand. Juul dacht al panisch aan een soort kadetje-met-wormen? Lichtelijk verloederd, dat neobetonbouwsel, slechte uitstraling voor Toeristen als wij. Maar we zetten manmoedig dóór: naar het Bungee Jumpen vanaf de toren. Murphy: opa had zijn klaargelegde fototoestel in de haast vergeten; kleine Pien kan prima foto's maken met oma's telefoon: accu leeg! Nou ja, het regende toch. Lekker fristi in het cafe en lekker met de rijksambtenaren (het zijn er inderdaad veel te veel) in de file naar huis. Daar wachtte het ultieme lokkertje, georkestreerd door de kinders zelf: Pan & Koek (grand restaurant Ankeveen, voorheen 't Vierde voor de expats), met kleurplaat, doolhof, veel suiker, stroop en ijs. Gezond? Voor de psyche zeker, mits met mate; en tandenpoetsen na. Dank je Murphy, het was een geslaagde expeditie, droomloze nacht en lekker uitslapen en klooien in de grootouderlijke bedstee.
En........we moeten toch nog een keer ècht naar de Dolfijnen; 24-03?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten