Tanden maken het verschil.

Grote verschillen tussen arm en rijk.Bron The independent 

Het verschil tussen armen en rijken op zeventigjarige leeftijd? Het aantal tanden. Onderzoek toont aan dat de armste mensen uit de samenleving maar liefst acht tanden minder hebben dan de rijksten uit dezelfde samenleving. 

Het onderzoek werd uitgevoerd onder verschillende bevolkingsgroepen in Wales, Noord-Ierland en Engeland. Meer dan 6000 mensen van 21 jaar of ouder namen deel aan het onderzoek. 

Bevestiging van eerder onderzoek 

Onderzoek toonde al eerder aan dat er grote verschillen zijn in de mondgezondheid van verschillende sociaaleconomische klassen. Dat er een verschil in mondgezondheid werd gevonden was dus niet zo raar. Dat de verschillen zo groot zijn en in welke mate het mensen dus beïnvloedt is echter een nieuwe bevinding. 

De vraag is natuurlijk: heeft de armoede van de tandarmen geleid tot het in mindere mate aanschaffen van tandpasta en een nieuwe tandenborstel op z'n tijd òf tot meer 'ziekenfondstandheelkunde' met z'n pragmatische benadering: tandboog verkorting is óók tandheelkunde? Of zouden arme mensen minder om 'uiterlijk' geven? Of hebben ze een lagere opleiding waardoor ze nut en noodzaak van gebitsverzorging minder meekregen òf.......? Speculatie! Mijn ervaring is dat eenvoudige (ik kon niet op hun bankrekening kijken) mensen zeer wel in staat zijn tot verantwoorde zelfzorg. En dat er goed opgeleide eigenwijzerds zijn die er niks van terecht brengen maar dank zij intensieve mondhygiënische ondersteuning toch nog wat tanden in de kaak overhouden. 

Overigens hoeven een paar goeie tanden helemaal niet zo duur te zijn......afdingen is wel geboden!

 

De planeet en de atoomkracht

Leslie Dewan, ken je haar al? Onthoudt die naam.

misschien heeft zij de sleutels van de toekomst in haar kluis!

Naarmate de politiek zich in steeds ongemakkelijker bochten wringt om maar om de hete brei van de nucleaire energie heen te lopen gaan de ontwikkelingen op dit gebied vrijwel onopgemerkt door. Waar niemand windenergie-op-zee überhaupt zelf kan betalen (tenzij royaal gesubsidieerd met heel veel belastinggeld) en waar echt niemand kan begrijpen hoe zonnepanelen op korte termijn in alle industriële behoeften zouden kunnen voorzien (behalve in de Sahara, ha ha) wekt het verbazing dat er in Nederland een soort taboe lijkt te rusten op het wetenschappelijke onderzoek naar de mogelijkheden van de stille atoomkrachten voor het beperken, reduceren of zelfs helemaal stoppen van de CO²-uitstoot. De politici rollen over elkaar heen in de boksring van de 'klimatologen':

Schaliegas en afhankelijkheid van het Midden-Oosten; de gaskraan van Poetin; bloedkolen uit Colombia. 

LNG uit Algerije

 en die bruinkool in Polen.

 Alleen het CDA heeft een keer (in een bijzin van Sybrand Buma) Borssele -onze enige heuse onafhankelijke nucleaire energiecentrale-  benoemd:  graag behouden en uitbreiden!                    
Heel Links buitelde er, als door een wesp gestoken, overheen als over De Steen des Aanstoots. Afijn het standpunt van de atoomlobby wordt waar mogelijk monddood gemaakt in ons land. Hoe anders in China, Frankrijk, USA.

Leslie_Dewan is met haar dertig jaar een icoon van jeugdige wetenschappelijke en commerciële activiteit: futurologie waar je bij staat. In háár investeren was mijn ultieme droom. Haar mantra = Energie is overal waar straling is. Dus afval van kerncentrales net zo goed als medische isotopen. Wat doe je er mee: E=mc² !

Helaas zijn wij persoonlijk uit-geïnvesteerd sinds de  Schenkingsvrijstelling m.b.t. onroerende goederen. Wie durft deze toekomstdroom te financieren?

Begrijp wel
dat China als allergrootste (lucht-)vervuiler in 's mensen geschiedenis ook de allergrootste vernieuwer is op energiegebied:Thorium reactoren.

Dit zijn maar twee voorbeelden van tussenstappen in afwachting van de ultieme kernfusie: het na-apen van Zon en Sterren: Van waterstof naar helium en klaar is Kees....zo heeft God het ook bedoeld: het licht hoeft niet uit te gaan als het een keertje niet waait of als 's nachts de zon een keertje niet schijnt. Zie je nu ook het licht?

de Groene Rekenkamer kan je op weg helpen.

Stelling van de dag / Nieuw woord.

Branchevervaging of de ontsporing van de tandheelkunde.

Tot mijn niet geringe verbijstering trof ik heden (26 november 2014) in onze lokale courant het onderstaande bericht aan in de "Denkrubriek":

Denk maar eens goed na, los de Kruiswoordpuzzel op en ga met je tegoedbon naar je tandarts, maar kom er niet mee aan bij mij!

Begrijp me goed: voor die € 450 zou ik met liefde een inlay vervaardigd hebben op een element ter vervanging een mega-amalgaam vulling. En ik heb recht van spreken: mijn geldige BIG-registratie is

Als roepende in de woestijn zal ik er weinig tegen kunnen uitrichten en als profeet in mijn eigen huis zal ik verkondigen dat het allemaal nog veel gekker en erger zal eindigen. De eerste berichten over het einde der Nederlandse tandheelkunde lees ik al bij kritische scribenten en/ of commerciële rakkers!

*

Bij het  afleggen van de eed van Hippocrates heb ik impliciet verklaard  -met God erbij toentertijd-  dat mijn doel moet zijn mijzelf overbodig te maken als curator en alles in het werk te (doen) stellen de patiënt tot zelfredzaamheid te bewegen: ze MOETEN (laten) poetsen tot de dood. Participatie tot in het verpleeghuis: Geriadontie moet in de basisverzekering en Botox eruit!

Opa vertelt (15)

Vroeger stuurden mensen elkaar brieven.

Een brief schreef je vaak op speciaal briefpapier, liefst met je eigen naam er op gedrukt en soms met een druppeltje rozenessence voor speciale gelegenheden. Je vouwde hem een paar maal op van A4  terug naar A6 en dan in een envelloppe, postzegel van een paar cent erop en: Hup naar de rode PTT-brievenbus die 3 à 4 maal per dag werd geledigd.

 De brief werd dan een paar dagen later door een heuse postbode met uniform en PTT-pet naast de voordeur in de gleuf 'brieven' gedeponeerd. Deze postbode kwam 2 à 3 maal per dag zijn ronde doen. Ochtendpost, middagpost en avondpost (niet op zaterdag). Je had per adres resp. straat altijd dezelfde postbode, behalve als hij -neen er waren geen vrouwelijke bestellers- ziek was. 

Maar zodoende was een postbesteller (meneer Luijer voor ons) een soort vertrouweling, net zo als de bakker aan huis, de groetenboer, de melkman. Ze belden aan en namen de bestelling op. Ja, later ging het per boodschappenboekje dat we in het portiek of op de brug klaar legden in een boodschappenrekje. Toen kwam de ultieme fusie: melk, boter, kaas en eieren en brood en groenten en sherry. De SRV-man was geboren! Met z'n boodschappenbusje; voor ons Willem, voor Hans = 'vriend-karretje'. Aanvankelijk dagelijks, toen wekelijks en nu met pensioen- zonder opvolger.     Tzt kan 'Albert'-bezorgservice hem opvolgen als wij zelf de deur niet meer uit kunnen....Melk per internet, why not?

OK, we hadden het over brieven en de post. Het leuke van dat papierformat is dat je het in een doosje kunt bewaren en als het je niet bevalt gooi je het in de open haard. Maar de archieven van papier geschreven getuigenissen bevatten een schat aan historische maar ook emotionele informatie. Ik heb van die dozen. Niet zo heel oud dus, maar wel een authentiek inkijkje in de vorige eeuw. 

Dit hier onder is een zogenaamde Briefkaart. Zonder enveloppe. De postbodes lazen ze allemaal natuurlijk; maar goed, zeg nu zelf: ook email kent geen briefgeheim en telefoon is niet exclusief privé. Noch SMS, noch Whatsapp. Wettelijk bestaat er in Nederland een beschermd briefgeheim, dat geldt dus alleen voor dat ene unieke bericht dat zich binnen in die dichtgeplakte enveloppe bevindt! Wetboek van Strafrecht is er op van toepassing.

Neen, geen nostalgisch getreur maar wel de constatering dat een mailtje of een whatsapp weinig eigen vingerafdruk nalaat: 'delete' = foetsjie for ever.

En zo kan ik dus wel doorgaan, maar dan schend ik ernstig mijn eigen privacy!

Iconische foto

Zojuist ontving ik de Elsevier special:

 "100 Iconische Nederlandse persfoto's " 

aangeschaft voor ons nageslacht.

Ik ken ze bijna allemaal, die foto's, het voelt (na 1945) als gisteren. 

Het was een feest van herkenning, maar héél algemeen.

Voor mijzelf prakkiseerde ik:

je mag er ééntje kiezen uit je eigen leven.

En toen bedacht ik: 

'het hoeft alleen maar in je eigen kring betekenis te hebben'

Zodoende koos ik deze:

Dit beeld weerspiegelt voor mij persoonlijk alles vóór en na 20 februari 1980.

Midlife met een missie!

Opa vertelt (14)

Familiemythe

Ik heb een jonger nichtje dat (die) alles weet van familietoestanden en zo; een babyboomer zal ik maar zeggen. 'Alles' houdt ook in: allerlei dingen over mij die ik zelf niet eens meer paraat heb. Ze heette "Moontje".

Dezer dagen bezocht ik ook een ouder nichtje, bijna 90 jaar, die (dat) alles weet van haar eigen eigen familiegeschiedenis: van 1925 tot zeg maar bijna vandaag. Níet de actualiteit van de laatst geboren achternichtjes en -neefjes heeft ze paraat maar wél die van zwarte Piet, Ebola, Israël en Oekraïne en overleden familieleden; ze heeft er ook een mening over! We noemen haar "Jops".

Moon vertelde mij laatst op een beetje mysterieuze toon: 'weet je wel dat er in onze familie v/d S eens een zwarte baby opdook?'. Een schimmige geschiedenis die om antwoorden vroeg. Was er, naast een hele pikante familiegeschiedenis in Frankrijk en Vlaanderen ook in ons Friese moederland ooit iets spannends gebeurd? Een eeuw geleden baarde een zwarte baby in Franeker ongetwijfeld enig opzien, om het eufemistisch te brengen. Neen, dat had ik niet paraat, maar na een nachtje dromen drong zich vanuit mijn onderbewustzijn een aha-gevoel op: ja! daar heb ik toch ooit iets over gehoord. Met spoed naar mijn heilig orakel Jops, zolang het nog kan. Voorzichtig deze prangende vraag inleiden........"heb jij vroeger wel eens iets gehoord over een 'zwarte baby' binnen de familie?"

Haar antwoord was even simpel als ontwapenend:

'Oh ja! Dat was een anekdote in de familie. Er bleef een keer een zwarte baby van een personeelslid (?) logeren in huize Vroonacker. De meid riep de volgende ochtend tegen (mijn oma) Moeke: 'hij heeft niet zwart afgegeven op het beddengoed, hoor!' Een soort zwarte pietendiscussie avant la lettre in Franeker rond 1900.....

Associaties

Life Events.

Gisteren ging Lucia van Maud dood. Vanmiddag werd haar cavia liefdevol ter aarde besteld: naast Yesta & Jip. 

Vanmorgen haalden Pien en Trus hun nieuwe hondje op uit Gouda.

De tegenstelling van rouw om het lege hok tegenover de opwinding in een geheel door een pupje gevuld huis kan niet groter zijn. Ik mocht van beide getuige zijn binnen 24 uur.

Is het navolgbaar dat mijn gedachten zo rond die allerheiligen-, geboorte- en sterfdagvieringen in de eerste week van november uitgaan naar de eeuwige cyclus van leven en dood. Dat geldt voor alle levende wezens, zoogdier of niet. 

En dat ik dan ineens terug ben in 1999?

En dat je dan denkt dat deze levenservaringen een zekere oefening zijn voor als het (ooit)  'echt' wordt?

Dit is toch LEVEN in het KLEIN!!

Aforisme (25)

Hoe dichter bij de Kerst hoe kribbiger ze werd.

Lévi Weemoedt

Wij staan dus niet alleen in deze materie. 

Met kracht wil ik pleiten voor behoud van de traditionele 

kerstmis-met-stalletje 

en start hierbij de

'Red Witte Kerst' pietitie.

SCHEIDKUNDE

Hier en  nu (15 oktober 2014) ligt het restant van Maud's ballonnetje voor mij op het bureau, van toen zij deze zomer bij Spelekids met haar oma -mijn vrouw- en zusje speelde in Loosdrecht.....dikke drie maanden geleden. Goede kwaliteit! Waren alle rubberwaren maar zo strong! 

Wat er mee te doen? Mag 'ie in de plastic-recycling zak? Hij komt op geen enkel lijstje voor. Toevallig heb ik veel natuur- en scheikunde gehad op school (vooral anorganisch) en tijdens mijn universitaire loopbaan (anorganisch). Dus ballonnen, hygiënische handschoenen en condooms reken ik achteloos tot de natuurlijke latexproducten. De alom aanwezige kinder looms heten: 'latexvrije rubbers' maar niet recyclebaar; noch latex noch rubber mogen dus in de 'plastic-zak'. Maar nu wordt het ietsje lastiger. Waarom het vlees- bakje wel en het -inleggertje niet? Dat wordt dus een kwadratisch bloedige scheiding. Folie rond de bloemkool wel, maar het cellofaan van de bloemen niet? Celluloid al helemaal niet? Maar de restjes plakband wel? Afpeuteren maar.

Is bio-folie wel fólie, of eerder een soort zelfontbindende latex? Zo voelt het althans aan, weet je wel?

De tandpasta niet, maar de borstel en de tube wel, mits leeg. Wat is leeg? Margarine- en leverpasteikuipjes eerst in de afwasmachine? PVC mag niet, maar kunststofbloempotten wel. Drinkbekertjes moeten zeker maar de plastic lepeltjes mogen niet? Zwarte plasticzakken van de Komo en de H&M wel maar landbouwplastic niet? Verpakkingszakken van onze stoelen moeten zeker maar legoblokjes zijn verboden. Piepschuim niet maar bubbeltjesplastic wel. Watervaste pleisters wel maar de aloude hansaplast niet. En wat hélemaal niet mag: plastic bad eendjes.

En wat wordt er van al die gescheiden troep en verontreinigde plastic restanten, behalve van die bruine verkeerspaaltjes, gemaakt? 

BAD EENDJES!!

                                                                                                               

Dus niet de ballonnen die massaal bij gelegenheden worden opgelaten zijn vervuilend voor het milieu, maar de touwtjes en kaartjes; behalve bij oosten- wind want dan eten onze Noordzeevissen stukjes latex. http://www.wisa.nl/ballonnen-van-natuurlatex/

Voor de hoogstopgeleiden onder ons recyclemanager.nl  

                               

Moet ik ineens denken aan

 Sta ik vanavond de spinazie te wassen.... moet ik ineens denken aan de keer dat we dat ook deden met kleine Pien, op de olifantspoot, er met haar neus boven op. Ze was toen (4?) nogal helperig.

"Pien, help je even met de groente wassen? Pas op, het water is koud." Voor ik het wist drukte ze drie, vier keer op het handenwaspompje (midden boven) waardoor wij elkaar verbijsterd aankeken en in een fractie van een seconde dachten: 'Ja, da's een logische.'  Van de afloop weet ik weinig meer, maar ik denk dat wij desalniettemin spinazie aten, niet 3 keer maar wel 5 keer gewassen. Met een gekookt ei erbij. Sweet memories!

Aforisme (24)

Quote architect Herman Herzberger:

Schoenen moeten goed staan

'je moet er goed op kunnen staan'

Schoenen moeten goed zitten

'ze moeten zonder enige belemmering om de voet vloeien'

Schoenen moeten goed lopen

'ze moeten onbeperkt steunen bij de wandeling'

Wie de schoen past trekke hem aan:

'klemt het schoeisel de voet: men werpe het weg'

Dentale hoogstandjes

ACH, zelden zal voor zoiets briljants als een gouden inlay in tand of kies het volle pond zijn betaald.

Je kent ze wel: die gesprekspartners die iets extra verzorgds uitstralen! Even vraag je je af: "waar schuilt het bijzondere in bij deze sympathieke persoonlijkheid?" en dan vang je die glimp -meer mag het niet zijn- op van dat subtiele randje klatergoud ergens binnen de schaduw van de wang. Zij / hij heeft een inlay! Zo'n klein dierbaar gouden kussentje dat zich nestelde diep in de molaar of premolaar van iemand die a) verder weinig cariës-gevoelig was, b) bovengemiddeld goed voor haar/zijn gebit zorgde c) het 'waard' was in financiële zin en d) patiënt was bij een tandarts die nog inlays heeft mogen leren maken die e) een laboratorium had dat nog ergens in een hoekje een technicus had die inlay's kon gieten. Want dat is het geheim! 

Inlays zijn relatief kleine vullingen die gegoten worden in goud. De procedure is arbeidsintensief en vergt grote nauwkeurigheid van de behandelaar en zijn technicus. En het vulmateriaal is kostbaar. Waar vandaag (2014) een eenvoudige 3-vlaksvulling ongeveer 50 -80 € kost, rekent tandarts Muijsers -zo eentje die kennelijk nog inlays maakt- 220 € voor een 3-vlaksinlay. Exclusief techniekkosten. Dat wordt dan dus ±500 en daarmee vrijwel net zo kostbaar als een hele kroon. Dan is de keuze snel gemaakt, toch?

Tenzij je man, je oom, je vader of je baas tandarts is en hij inlays maken leuk vindt en een fikse korting kan bedingen bij de techniek nota. Hij tekent dan op de opdracht bon aan: ** echtgenote / mondhygiëniste / dochter / assistente / collega**  of iets dergelijks en dan wordt alleen het goudgewicht berekend en de honorarium kosten blijven achterwege. Vriendendienst volgens mij ofwel fraude volgens de fiscus. Kijk zó kwamen de inlays in de wereld. Als een hobby van een ouderwetse tandarts. Inlays maken zit niet eens meer in het opleidingscurriculum van ACTA, althans ik kan dat niet vinden; daar zit wel méér niet in, maar dat terzijde.
Een recente ontwikkeling: de porseleinen inlay mag de tandarts zich autodidactisch eigen maken via een digitale praeparatieafdruk en een Cerec-apparaat in de kelder.

Maar: zie je zo'n stralend gouden randje glinsteren in de schaduw van haar wang: tien tegen één dat je met een mondhygiëniste te maken hebt, of een (tand)artsvrouw; of een tandartskind of een tandartsnichtje. Het gaat in 85% van de gevallen om vrouwen, relaties of dochters van professionele mondverzorgers, dat soort volk.

Na het passen en uiteindelijke plaatsen neemt de tandarts dan ook nog de goudkosten voor zijn rekening: de lol is de investering waard. Mijn eigen inlay van mijn oude oom Evert zit er nu 51 jaar in en dateert dus van 1963. Eén van de inlays die ik voor Dineke maakte rolde er vorige week na 42 jaar voortijdig uit: hij was dan ook gratis! Zitten jouw inlays nog goed, Marianne?

Opa vertelt (13)

Waarom ik geen dominee ben geworden.

Toen ik rond de 15 jaar was had ik een duidelijk beeld waaraan een mogelijk toekomstig beroep moest voldoen: het moest basaal zijn in tijden van oorlog en crisis. Wat er ook zou gebeuren mijn 'vak' moest altijd nodig en nuttig zijn. Mijn vader was mijn voorbeeld: aan molenaars was in de oorlog een grote behoefte! Het ging om brood. Het ging om grondstoffen voor agrarische bedrijven en de voedings- industrie. Dat bleek en bleef van onschatbare waarde. Dat de Duitsers het bedrijf tot de grond toe afbrandden was hun ultieme wraak voor de nederlaag: 'Pas op, als wij weg zijn hebben jullie geen infrastuctuur meer'.

Nu had mijn vader als 'Directeur ener n.v.' wel een sociaal hoge inschaling maar hij was eigenlijk meer werknemer en knecht van de familie-NV die ieder jaar begerig uit keek naar de dividend uitkering. Met name zijn broer Martien die, behalve een gevierd chirurg in Rotterdam, ook grootaandeelhouder van de NV was, zodat verweg het grootste deel van de winst die mijn vader bij elkaar ploeterde in zijn zakken verdween. Hij werkte zich letterlijk dood en verbood mij een zelfde slavernij. Nee, dan maar beter bakker worden. Dat was de andere kant van de graanketen en net zo essentieel. Bovendien had ik de zaak dan aan huis, wat me, gezien de permanente afwezigheid van mijn eigen vader, erg aantrekkelijk leek: tussen de middag met moeder de vrouw een boterhammetje eten en een dutje doen! Mijn moeder vond mijn keuze ongetwijfeld aandoenlijk maar had een hele andere toekomst in petto: ik moest maar naar het Lyceum. Dan zou zich daar wel een nieuw interessegebied aandienen. Nauwelijks waarneembaar duwde ze me via het gymnasium naar een faculteit theologie. Dat ik ß deed was niet zo erg: je kon ook dominee worden als je een extra colloqium grieks en latijn deed; en hebreeuws kon ook later nog. In de familie- en kennissenkring waar het wemelde van de dominees-met-kinderen zag ik wel vrij scherp het verschil in broodbeleg en vakantiebesteding met het gezin van mijn tandarts-oom, die dus ook nog eens de toko aan huis had. Dus...ondanks mijn zondagschool-leiderschap (gecoached door ds Atze Wumkes) en een vertellers-rol bij Westhill en mijn volledige overgave (voorzitter) aan de InterKerkelijkeJeugdwerkgroep -waarmee we de hele Achterhoek bestookten met modernistische bijbelse inzichten (ds Frans Bannink) dacht ik toch eerder aan arts of tandarts. Dan maakte ik de beta opleiding ook beter te gelde. De keuze "God" of de "mammon" was gauw gemaakt. Als boetedoening heb ik veel tijd en inspanning in de Nederlandse Christen Studenten Vereniging gestopt. Ook als voorzittertje. Familie blij. Schoonfamilie blij. Geweldige zeilkampleiding.

Eerlijk gezegd heb ik later weer getwijfeld: was zielenheil niet belangrijker dan materieel gewin? Mijn verloofde bracht verlossing: 'Ik word geen domineesvrouw, punt'. En wees eerlijk, het huis waarin wij nu al 40 jaar wonen is minstens zo fraai als een pittoreske dorpspastorie. Alleen moet je hier zelf het gras maaien...

Dat het uiteindelijk "tandarts" werd is mede ingegeven door een zekere gemakzucht: ik zag in de eerstejaarsbrugklas (tandheelkunde en medicijnen waren het eerste jaar gecombineerd) dat die dokters zo idioot veel anatomie moesten leren en ik vond dat werken met je handen wel zo effectief.

Ook eschatologisch bleek de keuze juist: preekstoelen worden massaal opgeheven en tandartsstoelen komen er steeds meer...

Aforisme (23)

Facebook is als de Bermuda-driehoek: 

je tijd verdwijnt er in en blijft voor altijd zoek.

De vraag rest wel: 'hoe erg is dat?'.

Intussen kruist wel menigeen je pad.

Soms neem je iemand bij de hand

voordat hij kansloos ergens strandt.

Zo'n daad blijft onvergetelijk,

de invloed vaak onmetelijk.

Met ontroering geven wij kennis

Als een donderslag bij heldere hemel daalde het geboortebewijs van mijn moeder in in mijn computer. En wel helemaal uit Utah, Verenigde Staten.

Het emotioneerde en ontroerde mij meer dan ik had verwacht. Ja, die moeder van mij zit heel diep van binnen, in mijn ziel gebeiteld.

Salt Lake City, Utah, is de thuishaven van God's Heiligen der Laatste Dagen zelf. Zij noemen zich Mormonen en geloven dat de familiebanden ook in het Hiernamaals voor eeuwig zijn mits......bezegeld door een mormoonse priester in een Mormoonse Tempel, op de bibelebontse berg. Daartoe heeft de uitverkoren kerk een genealogische tak in het leven geroepen die zich ten doel stelt de Hele Mensheid te ontrafelen en vast te leggen op microfiches en in digitale bestanden. Ook Nederlandse bevolkingsregisters zijn al grotendeels gedigitaliseerd. Alle gegevens liggen opgeslagen in aardbevings-, atoombom- en meteorietinslag vrije bunkers diep onder de rotsen: de Granite Mountain Records Vault.

Hier liggen meer dan een miljard (duizend miljoen) genealogische gegevens van

voormalige aardbewoners, maar ook van nog levende personen. Dat laatste is nogal omstreden maar nog bonter maken ze het door BW-ers (Bekende Wereldbewoners) posthuum te dopen en in te lijven in hun communiteit. Zo werden er plaatsvervangers voor Anne Frank, onze Oranjes en Mahatma Ghandi in een tempel ondergedompeld en derhalve Mormoons verklaard, iets waar ze zelf  bij leven zeker niet voor gekozen zouden hebben.

Nu denk ik dat Grietje van der Schoot (24 maart 1909 - 2 november 1999) daar boven in de hemel wel tegen een stootje kan, maar het zou aardig zijn als ze in Salt Lake City even belden met de erven voor toestemming.

Diep onder de grond ergens in de USA liggen dus o.a. de foliën der Burgelijke Stand van de Gemeente Franeker 1909: nrs 42 t/m 45:

Dat vraagt om verder onderzoek.....Gorssel, Rotterdam, Middelburg? En nu zelf op onderzoek uit! De Mormonen stellen de resultaten van hun noeste arbeid ter beschikking op FamilySearch.