Vertrouwen zat in een klein hoekje

Bekentenis: naar mate ik ouder word word ik cynischer. Wacht maar af; ooit zal de tijd komen dat je het herkent. Cynisch maar wel realistisch, zo schat ik zelf in. Kijk even mee met onze laatste avonturen. Wij zagen j.l. maandag een Hogedrukgebied aanstormen en de laatste vrije hotelkamer in Slenaken(L) was snel geboekt. In vol vertrouwen reden wij vrijdag via de A73 (Venray) naar het diepe Zuiden. Onze tot-de-nok-opgeladen E-bikes dansten op de overbelaste trekhaak vrolijk mee: wij gingen lekker fietsen in Neerlands bergland; en passant verwende Wim van "de Vallei" ons culinair in de avonduren. Op zaterdagmorgen vonden wij onszelf eufoor terug op een terras aan Maastricht's Vrijthof. Gefietst vanaf Terlinden heuvel-af naar de Maas. Maar nu, gesterkt door een koel glas b.l., weer berg-op naar de heuvelen van Gulpen en Margraten. Aanbevolen! Geen uitsmijter/twee kroketten in de horeca maar een broodje kaas in de schaduw van 3 linden, op een bankje als uitzichtspunt met crucifix in de rug, oog-in-oog met een korenmolen op de achtergrond, was het hoogste punt van de dag. Na 43 km nog een laatste appeltje voor de dorst en de cirkel was rond. Nu volgt een ontspannen droomnacht met nostalgisch klokgebeier voor het ontbijtbuffet; nee grapje: voor de hoogmis natuurlijk, maar daar ging niemand naar toe. Onder genot van scrambled eggs en fruityoghurt, met enge bacillen, de briefing van de dag. We gaan eerst naar de Pietersberg: panorama en wandeling. En na de uitsmijter -ja! daar is ie- fietsen rond de Brunsummerhei. Nog even afrekenen met de herbergier en dan de paden op!! Dat de fietsendager er leeg en doods bijhing drong pas na menige nanoseconde door: onze fietsen veni vidi foetsjie. Herbergier: "dat is hier dus nog noooooit gebeurd", vertrouwen in de mensheid even idem foetsjie! Cynisch: gelukkig waren ze verzekerd. Op naar de Pietersberg. Cynisch: op de A73 bij Venray kwam een echtpaar uit Zwolle om het leven, op weg naar Z-Limburg. Voor ons dus ook niks fietsen (op de mijnwerkers-heide) maar de grotten van de Pietersberg in. Cynisch: de Nederlandse Onvervangbare Kunstwerken werden diep in de kluis onderin de Pieters' bewaakt door de Nazi's (m.m.v. de Koninklijke Marechaussee) wij zagen het speciale ligbed van de opgerolde Nachtwacht. De simpele Vermeers, Halzen, Potters en alles verder uit het Rijks-, Maurits- en het Booymans werden opgeslagen op 3 km metaalrek 40 meter onder de grond. Alles tesamen verzekerd voor 5 miljard guldens; wie betaalde de premie en wie nam het risico??? Cynisch: wat heb je aan guldens als de kunstwerken in rook zouden zijn opgegaan?

Laat ik nou gedacht hebben dat wij ze voor de Duitsers verborgen hielden. Nee, het was tegen de Geallieëerde bombardementen.

Rouwverwerking is misschien ook een ander woord voor mijn cynisme.

Nog cynischer= wij zijn verzekerd tegen nieuwwaarde, maar onze fietsen worden niet meer gemaakt. Aller cynischt= je moet 2x een halve fiets bijbetalen ter vervanging van 2 hele. Dus we zijn wel degelijk één fiets armer. Ook nog wel een beetje cynisch: de boeven kunnen niks met die frames want wij hebben de gestreamde accu's, de beide unieke sleutels en de volstrekt "uniek" gecallibreerde stuurdisplays in bezit. Kunnen zij of de helers echt niks? Nou, dacht onze huisdealer Wim, er zijn genoeg Gazelledealers die wel een dealtje willen maken: er is een grote zwarte markt voor, de Bouwfraude is er niks bij. Wie durft er nog niet cynisch te zijn?

Evolutie (30)

Onze onvolprezen Vereniging voor Sterrenkunde is weer van start gegaan:

Kosmologie

en weerkunde komen weer aan bod:

Slagschaduw schept oerschelp

De Nautilus

met dank aan de firma Luxaflex.

Schilderingen van Evert Thielen

Dagelijks leven (26)

WAT BEN IK NOU HELEMAAL?

"Ik ben mijn brein" zegt Dick Swaab, vandaag-de-dag neurobiologisch hoogleraar aan de University Medical School van Hangzhou.

"Cogito ergo sum, je pense donc je suis", zei Descartes: Ik denk dus ik ben. Daar zit vrij wat in.

De dichter die mijn huidige relatie 50 jaar geleden de nodige diepgang gaf en daarmee een anker uitwierp waaraan onze boot nog altijd stevig ligt te deinen, maar rotsvast is verbonden, sprak ook al frans: "Je suis comme je suis, je suis fait comme ça.........Je suis là pour vous plaire, et n'y puis rien changer!" (J. Prévert, Paroles)

Het "seizoen" is losgebarsten: de vakantiestilte, de tuinidylle, de hangmatdagen....ze zijn voorbij. De Netwerken barsten uit hun voegen. Feestvierders in Nuenen, vriendinnen op D's verjaardag, Sterrenkunde-amateurs, (ex-)patienten in de AH, mijn kapster en mijn Jaarclubgenoten, mijn accountant, onze buren -ter linker- en ter rechterzijde- , de Groei-& Bloeisters als ook mijn eigen pedicure vragen al steevast uit de verte: "En hoe gaat het nu met je heup?"

Voor de geschiedschrijving: op 28 januari 2008 kreeg ik een totale heupprothese (thp) rechts. Da's dus bijna 4 jaar geleden. Daarvóór was ik bijna 40 jaar een dorpstandarts en werkgever, een levenspartner, een vader, ja zelfs een grootvader; maar ook een zoon van...... Ik hoedde schapen, geiten. Ik bezeilde zeeën, ik klauterde in bergen. Maar wat beklijft na 69 jaar is: de heup.

Het zegt misschien meer over mij dan over de anderen. Trouwens, hang ik ook mijn connectioneel praatje met b.v. mijn tandarts niet op aan: "Hoi, nog steeds lekker bezig, M?" Terwijl hij al 4 jaar geleden aangaf nog 5 jaar door te willen "op een laag pitje".

Dus laat ik nou eens héél dankbaar zijn dat ik in ieder geval nog IETS ben: een heup!

Nieuw woord (14)

De S E I S M O S I J S J E S zijn al ruim een jaar actief in ons huis

(26-08-10).

Deze vogeltjes met hun zeer welluidend getwitter zijn multi-inzetbaar!

Bij de geringste verstoring van hun rust door ruwe bewegingen zetten ze het op een fluiten en tsjilpen dat het een lieve lust is. Grootste grap voor kleinkinderen is dan ook: heftig de trap afstormen met luid gefluit tot gevolg. Maar ook wie met de deuren slaat wordt subtiel teruggefloten. Met de vuist op tafel slaan, nog zo'n voorbeeld van onaangepast gedrag, kan niet meer onopgemerkt blijven met deze vredelievende flierefluiters in huis.

Maar hun hoofdtaak is -zo verklaarde ik al menigmaal aan wie er naar vroeg- alert te zijn op aardbevingen. Als wij slapen waakt een heel leger sensoren over onze veiligheid: de rookmelder, de kelderpomp, het alarmsysteem, de thermostaat en last but not least "de wekker" die een nieuwe dag aankondigt en onze nachtrust ruw beëindigt; plus dus sinds kort onze vogelkens-op-batterij-made-in-China voor het geval Kortenhoef wordt opgeschrikt door een aardbeving. Is nog nooit gebeurd, maar je weet het niet hè? Ik hoopte er zo op, op een kleintje maar.

In 1992 was er een verscheurende beving in Roermond: in Zutphen rinkelden de kopjes van 't dressoir, maar (het was van donderdag op vrijdag) ik sliep er in het sousterrain dwars door heen.

In Garmerwolde woonden we óp de inzakkende Slochterenbel: slechts uit het Nieuwsblad v/h Noorden vernamen wij schalen van Richter. In 2001 was het goed raak in Alkmaar: de zachte siddering die heel het Gooi beroerde ging aan ons voorbij. Maar dat zou ons niet nog eens overkomen. Vanaf 2010 zijn wij paraat: iedere trilling die onze grondvesten bereikt wordt ogenblikkelijk omgezet in een opwekkende waarschuwing......tsjilperdetsjilp!! Eindelijk was het gisteravond zo ver! Wij zaten naar een nieuwe vara-serie te kijken, samen ja. Voor het naarbedgaan nog even het nieuws aan, anders kan ik niet

rustig slapen, en ogottegot heel half Nederland had zitten/liggen schudden, van Arnhem tot Leiden. De Bilt sloeg op tilt en hier...? Hier stond het knopje van de seismosijs op UIT. Zal ik het nu ooit nog meemaken?? Misschien ook maar beter zo, over echte aardbevingen mag je geen grapjes maken.