Opa vertelt (5)

In de vorige eeuw..... volgden studenten medicijnen en tandheelkunde in hun eerste twee studiejaren dezelfde vakken. De toenmalige tandartsjes in de dop moesten daarenboven ook  nog preklinisch knutselen met gips en goud, met fantoomkoppen en gietmallen. Was dát de toekomst: anatomie en techniek? Vroeg ik mij af. Waren daar ook niet de vragen van menszijn en geloof en overtuiging? Engagement en politiek? Liet ik mijn liberaal-christelijke waarden ondersneeuwen door "status" en materieel gewin? Moest ik toch niet van thk naar th (tandheelkunde >> theologie) switchen? Er waren meer theologen in de familie dan tandartsen per slot van rekening. Ik legde de kwestie voor aan mijn toenmalig liefdevolluisterend oor -nog steeds hetzelfde oor trouwens- op het terras van ons huiscafe "de Roemer". Hoge der Aa, Groningen, september 1963. Het vooruitzicht van domineesvrouw leek haar minder aanlokkelijk. Hiermee was de kwestie beslist. De NCSV bleek een ludieke uitweg. En om de eenzijdigheid van de beroepsopleiding te doorbreken begaf ik mij op het Studium-Generale-pad! Op naar het Academiegebouw; een gewone tandarts komt daar eens in zijn leven: bij het afleggen van de Eed en de uitreiking van zijn bul. Nee dan de studium-generale-klant: hij krijgt daar colleges over geluk en filosofie, economie, psychologie, astronomie en... theologie; je kunt het zo gek niet bedenken, maar niet over anatomie, morfologie, traumatologie en orthodontie.

 

Academiegebouw Groningen

Ik liep er de trappen op samen met tientallen kennisbeluste leeftijdgenoten: ze gingen gewoon luisteren, niet om opgeleid te worden. Gewoon lekker zitten luisteren naar een academische visie op mens en kosmos. Ik zat er tussen en viel niet op. Na 60 jaar ben ik terug in de academie: HOVO op de VU. Nu val ik wel een beetje op in de mensenstromen op gangen en trappenhuis want leeftijdgenoten zijn in zo'n collegefabriek aan de Boelelaan uitzondering. Maar het gevoel blijft: we zijn allemaal op weg. De in zichzelf gelovende en veelbelovende kinderen, met stevige pas, zelfbewust gekleed en met zo'n tasje over de schouder; wíj, rustig wandelend, niet voordringend bij de lift en zoekend naar de juiste etage; allemaal op weg om iets te horen, iets te leren. Zomaar, zonder economische noodzaak, we hebben de tijd.

VU gebouw Amsterdam 

Ik studeer Oceanografie...

een interesse

geen opleiding

geen examen

Lekker naar NIOZ

Texel