(Ik betwijfel of een zomer dit soort activiteiten kan ontwikkelen, maar ik wil voorkomen dat de indruk ontstaat dat ik geschiedenis schreef., ik schrijf die alleen op)
Thuisgekomen van onze omzwervingen en avonturen van juli tot september, blik ik achter een raam waardoor ik buiten regen zie druilen, terug op een bewogen zomer; die begon na het vorige blogje van 7 juli j.l. waarin ik mijn zorg om de blogspotplaatjes uitsprak. Welaan, de laatste plaatjes zijn er nog. De oude zijn niet stiekem per kaboutertje teruggeplaatst. Maar ik geloof ook niet in sprookjes.
Wat er echter echt niet meer is zijn alle foto's van deze zomer die wij zelf maakten met de camera. Wel zijn er nog enkele kiekjes op de Galaxy, maar da's niet echt een fototoestel. In de in Stockholm uit onze auto gestolen tas zat o.a. onze Canoncompact Ixus met naar schatting zo'n 450 foto's, waaronder enkele unica van Hans aan en Selma in de Oostzee. Ontroostbaar toen ik me dat realiseerde. Deze brute beroving vond plaats op Dineke's verjaardag in het front van het Koninklijk Paleis op Gamla Stan. Inmiddels is de materiele schade grotendeels hersteld, het mentale litteken blijft. Toch nog een gelukje dat onze telefoons tegenwoordig ook kunnen kieken! Want wat was ik trots op Ellis' eerste zelfstandig ontworpen en met doorzettingsvermogen uitgevoerde meccanoproject.........en het werkt echt!
Voor instant vervanging van het (o.a.) ook gestolen paspoort moesten we wel naar een heuse fotostudio in Stockholm, en vervolgens op een holletje bergafwaarts naar het rijk getooide historische Ambassadegebouw van ons Koninkrijk om een LP-tje op te halen. Ik wist het ook niet maar dat is jargon van diplomatieke medewerkers (v) voor een Laisser Passer: een tijdelijk, met de handgeschreven, hulppaspoortje.
Zodoende konden wij alsnog tijdig het bevriende Koninkrijk der Zweden verlaten.
En bij thuiskomst troffen wij weer een verassing: de Nederlandse takjes van het gezin hadden in het geheim een opberg- en bewaardoos gefröbeld geheel bedekt met eigen getekende, geknipte en gefotografeerde herinneringen aan onze gezamenlijke week in ons Zomerhuis-met-zwembad te Roquefort-les-Pins in de Provence, t.g.v. 'Mam 70',
en zo werd het gemis aan eigen fotomateriaal van die happyfamilyhappening in één klap goedgemaakt. Maar dat wisten de makers van dit fraais nog niet toen ze het maakten.
Rest nog de verloren impressies van onze dierbare verblijven bij de Blijleventjes en de van de Ven-Jantzentjes. Die slaan we voorlopig op in het oudere brein (last in first out). Maar ja, zó maak je natuurlijk geen Jaarboek 2013.
Rest nog de verloren impressies van onze dierbare verblijven bij de Blijleventjes en de van de Ven-Jantzentjes. Die slaan we voorlopig op in het oudere brein (last in first out). Maar ja, zó maak je natuurlijk geen Jaarboek 2013.
Toch is 'uit onderzoek gebleken' dat wij later in de eindfase helemaal zullen opbloeien als we de fotoboeken van vroeger met kinderen en kleinkinderen, of hulpverleners doorbladeren, nalopen, duiden. Het vertelt een verhaal dat we dan misschien niet meer kunnen verwoorden maar met een glimlach herkennen. Dat willen we niet missen, dus ik zal Dick eens om die champagne-foto's vragen. Zóóó decadent, fantastisch!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten