In 2009 zijn door Johan Rockström et al. negen planetaire grenzen gedefinieerd, waarbinnen de Mens zou moeten blijven wil de Aarde duurzaam geëxploiteerd kunnen worden. Inmiddels hebben we in de laatste 250 jaar een beschaving uit de grond gestampt die het 'Systeem Aarde' op zijn grondvesten doet schudden. Dit zijn de benoemde grenzen:
- Klimaatsysteem.
- Biodiversiteit.
- Stikstof- en fosforkringloop.
- Verandering in landgebruik.
- Integriteit Ozonlaag.
- Zuurgraad van de Oceaan.
- Zoetwater verbruik.
- Chemische vervuiling.
- Atmosferische aërosolen.
Alle systeemgrenzen zijn onderling gekoppeld via complexe mechanismen. De respectievelijke reacties zijn niet lineair. Veranderend landgebruik in het Amazonegebied heeft aantoonbaar invloed op de zoetwatervoorziening in Tibet. In principe gingen de veranderingen de afgelopen eeuwen geleidelijk en bijna onopgemerkt. Totdat er een kritiek moment, het tipping point, is bereikt; daarna gaat het snel tot zeer snel. De systemen schieten in een andere fase! Voor klimaat, biodiversiteit en stikstofcyclus bevinden we ons waarschijnlijk al in de fase ROOD.
De drempels voor zuurgraad van de oceanen, het land- èn het zoetwatergebruik zijn waarschijnlijk al zeer dicht genaderd.
(tekst in deze en de vorige verhandeling ontleend aan 'de oceaan anders bekeken'; Jan Stel 2012)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten