DAGELIJKS LEVEN IN TWAALF DAGEN.
Van 1 t/m 11 december hadden wij de meest intense daginvulling die we als partners en team samen de laatste tijd hebben beleefd. Op dinsdag 1 december wilden we tijdig naar onze afspraak in Nieuwegein/St. Antonius voor de FFR-hartcatheterisatie: Onze onvolprezen en immer betrouwbare XC 70 stond treurig op het grint met een totaal kapotte achterband. Volvo-assistance wilde in de loop van de middag wel komen, daar konden wij niet op wachten. Was daar toch de V40? Ja, het rode brandstoflampje brandde reeds; bij Q8 kunnen wij dag & nacht bijtanken. Just in time in de gezellige huiskamer van de Cardioröntgenologische Beeldvormende Afdeling van "het Antoni
us" aangeschoven. Niet sarcastisch bedoeld: alles was er. LAMPENKAPPEN, leestafels, koffie- en chocolade- en soepautomaten. Loungestoelen en -banken. Super XX-flatscreen TV met AnimalPlanet voor de laagst haalbare bloeddrukken. Zorgzame zorgsters. Van 13.00 tot 19.00 uur werd Dineke's hart super-high-tech op O2 voorziening (van flow tot saturisatie) onderzocht en gevolgd en met nazorg overtstelpt. We mochten samen in ons thuisbed slapen, dikke meevaller. Mijn eega 3 dagen tot absolute rust 
dwingen is een onmogelijke missie, maar ik deed mijn best en de boodschappen. Rijmelen als een Piet mocht wel! Sinterklaas had de doelgroepen duidelijk afgebakend. De volgende dag was Hans jarig, kwamen Julius en zijn moeder op de thee en ging ik Pieneke van ponyrijden halen......met een uitloop van > 1 uur. Truska werd al een beetje ongerust! Al weken zeurde Dineke's onderkaak, maar omdat levensbedreigende zaken soms vóórgaan verdrongen wij deze klacht. Toch belaadt zoiets mij, als ex-behandelaar, met een schuldgevoel: doe er iets aan bast!! Ik wist niets beters te bedenken dan de patient bij Marianne in de stoel te plaatsen, nòg maar eens kijken en een X-foto. Samen met mijn hygiëniste kon ik het bewuste plekje niet duiden, noch genezen. Spoedafspraak met alom bekende Kaakchirurg gemaakt: na Zweden bent u de eerste. Nu was het donderdagavond. Nog 24 uur voor de dag van Pakjesavond! Die vierden wij bij Marlijn , Dimi en hun streng gelovige ooytjes. De Schimmel moest natuurlijk ook even in Hilversum het dak op. Met een glimlach en
een warm gevoel kwamen we 
5 december laat weer thuis. De koffers stonden al open: morgenvroeg om 8.15 naar Schiphol. Onze nationale luchthaven ook al vol LAMPENKAPPEN. Daar staat ons vliegtuig klaar voor een korte vlucht naar Stockholm. Op zondag 6 december zaten we om 13.30 uur aan de koffietafel in Huddinge met Hans, Tilda en Ellis. De pakjes hadden we voor de lol maar in Nicolaaspapier gedaan, maar geloven deden ze daar niet echt. De volgende dag met Hans en Ellis naar het Vasamuseet. Het schip maakte diepe indruk op mij: dit moet je gezien hebben, en dat zeg ik niet zo gauw. Nog zo'n hoogtepunt vond ik het "Ellis van de crêche halen". Hans en zijn moeder waren even winkelen in Stockholm met de trein. Dus ik in het donkere Huddinge te voet naar de 
crêche -de route hadden we 's morgens verkend. Hij straalde mij al tegemoet en wilde, tegen Hans' verwachting in, meteen mee naar huis. Duizend-uit pratend en zingend. Besef dat ik daar dus niet één woord van versta, behalve bil (= auto). Ook eenmaal thuis ging onze pseudoconversatie vrolijk door. We snoepten speculaas en namen het Sinterklaasboek door. Om 18.00 uur werden we verwacht in een chique gelegenheid om samen met Hans en Tilda een traditioneel Zweeds Julbuffet te genieten. Voor ons leek het toen al middernacht: vanaf 15.00 reeds donker. Het was een belevenis: de overdaad! de luxe en de Kerstzang der bediening. De volgende dag, alweer woensdag geworden, gingen wij huiswaarts. Nog een plattelandstocht naar Norrtälje, alwaar in de haven aan de Oostzee aan boord van een antiek stoomschip een sobere en vrijwel kosteloze lunch werd verorberd. Om 15.30 u. weer terug in Arlanda Airport en raad eens: LAMPENKAPPEN! En 's avonds in ons eigen warme bedje. Even uitslapen en lekker naar Hilversum om op de Ververtjes te passen. Ik mocht met Stijn mee naar celloles, ook een belevenis. En toen hup! naar de Weer- en sterrenkunde, natuurlijk over klimaat. Maar de volgende ochtend eindelijk: naar kaakchirurgie! 
Mijn goede collega Frank dacht het te weten: dat is haar verstandskies! Ik keek hem verbijsterd aan; kun je mij echt voor zo debiel aanzien?? De foto gaf mij gelijk. Causa ignota, oftewel wij weten het met z'n allen niet: weer vier (4) weken wachten en duizenden milligrammen paracetamol. Toen werd het weekend: samen naar het Concertgebouw. Morgen gaat het sneeuwen. Op naar 2010.
us" aangeschoven. Niet sarcastisch bedoeld: alles was er. LAMPENKAPPEN, leestafels, koffie- en chocolade- en soepautomaten. Loungestoelen en -banken. Super XX-flatscreen TV met AnimalPlanet voor de laagst haalbare bloeddrukken. Zorgzame zorgsters. Van 13.00 tot 19.00 uur werd Dineke's hart super-high-tech op O2 voorziening (van flow tot saturisatie) onderzocht en gevolgd en met nazorg overtstelpt. We mochten samen in ons thuisbed slapen, dikke meevaller. Mijn eega 3 dagen tot absolute rust 
dwingen is een onmogelijke missie, maar ik deed mijn best en de boodschappen. Rijmelen als een Piet mocht wel! Sinterklaas had de doelgroepen duidelijk afgebakend. De volgende dag was Hans jarig, kwamen Julius en zijn moeder op de thee en ging ik Pieneke van ponyrijden halen......met een uitloop van > 1 uur. Truska werd al een beetje ongerust! Al weken zeurde Dineke's onderkaak, maar omdat levensbedreigende zaken soms vóórgaan verdrongen wij deze klacht. Toch belaadt zoiets mij, als ex-behandelaar, met een schuldgevoel: doe er iets aan bast!! Ik wist niets beters te bedenken dan de patient bij Marianne in de stoel te plaatsen, nòg maar eens kijken en een X-foto. Samen met mijn hygiëniste kon ik het bewuste plekje niet duiden, noch genezen. Spoedafspraak met alom bekende Kaakchirurg gemaakt: na Zweden bent u de eerste. Nu was het donderdagavond. Nog 24 uur voor de dag van Pakjesavond! Die vierden wij bij Marlijn , Dimi en hun streng gelovige ooytjes. De Schimmel moest natuurlijk ook even in Hilversum het dak op. Met een glimlach en
een warm gevoel kwamen we 
5 december laat weer thuis. De koffers stonden al open: morgenvroeg om 8.15 naar Schiphol. Onze nationale luchthaven ook al vol LAMPENKAPPEN. Daar staat ons vliegtuig klaar voor een korte vlucht naar Stockholm. Op zondag 6 december zaten we om 13.30 uur aan de koffietafel in Huddinge met Hans, Tilda en Ellis. De pakjes hadden we voor de lol maar in Nicolaaspapier gedaan, maar geloven deden ze daar niet echt. De volgende dag met Hans en Ellis naar het Vasamuseet. Het schip maakte diepe indruk op mij: dit moet je gezien hebben, en dat zeg ik niet zo gauw. Nog zo'n hoogtepunt vond ik het "Ellis van de crêche halen". Hans en zijn moeder waren even winkelen in Stockholm met de trein. Dus ik in het donkere Huddinge te voet naar de 
crêche -de route hadden we 's morgens verkend. Hij straalde mij al tegemoet en wilde, tegen Hans' verwachting in, meteen mee naar huis. Duizend-uit pratend en zingend. Besef dat ik daar dus niet één woord van versta, behalve bil (= auto). Ook eenmaal thuis ging onze pseudoconversatie vrolijk door. We snoepten speculaas en namen het Sinterklaasboek door. Om 18.00 uur werden we verwacht in een chique gelegenheid om samen met Hans en Tilda een traditioneel Zweeds Julbuffet te genieten. Voor ons leek het toen al middernacht: vanaf 15.00 reeds donker. Het was een belevenis: de overdaad! de luxe en de Kerstzang der bediening. De volgende dag, alweer woensdag geworden, gingen wij huiswaarts. Nog een plattelandstocht naar Norrtälje, alwaar in de haven aan de Oostzee aan boord van een antiek stoomschip een sobere en vrijwel kosteloze lunch werd verorberd. Om 15.30 u. weer terug in Arlanda Airport en raad eens: LAMPENKAPPEN! En 's avonds in ons eigen warme bedje. Even uitslapen en lekker naar Hilversum om op de Ververtjes te passen. Ik mocht met Stijn mee naar celloles, ook een belevenis. En toen hup! naar de Weer- en sterrenkunde, natuurlijk over klimaat. Maar de volgende ochtend eindelijk: naar kaakchirurgie! Mijn goede collega Frank dacht het te weten: dat is haar verstandskies! Ik keek hem verbijsterd aan; kun je mij echt voor zo debiel aanzien?? De foto gaf mij gelijk. Causa ignota, oftewel wij weten het met z'n allen niet: weer vier (4) weken wachten en duizenden milligrammen paracetamol. Toen werd het weekend: samen naar het Concertgebouw. Morgen gaat het sneeuwen. Op naar 2010.
Wat een belevissen allemaal zeg - never a dull moment, ook niet na je pensioen. leuk om het allemaal nog eens na te lezen, ga door pap! liefs t
BeantwoordenVerwijderen