Wat schetst echter mijn verbazing en verrassing dat het op alle overbekende "makke-beren-plekjes" nog wemelde van die mooie puntige glanzende bosvruchtjes onder de makkeberenbomen. Het lijkt er dus op dat de 's-Gravelandse lieverdjes er helemaal niet meer op uit trekken om als eerste alle kastanjes te verzamelen, ja, ze zelfs met stokken uit de bomen proberen te smijten.
Misschien zitten ze liever achter hun pc, laptop of tablet? Zijn ze soms door te veel voer en snoep te vadsig geworden om zich diep in 't woud te wagen? Of zijn ze zover van de natuur af komen te staan dat ze niet eens meer weten dat die beren eetbaar zijn? Of zouden er dit jaar zóveel kastanjes zijn (mastjaar) dat onze jonge vrienden al oververzadigd waren toen wij zo laat ook nog eens kwamen zoeken? En ook de eekhoorntjes er geen weg meer mee wisten............
Hoe het ook zij: wij trokken met onze zakken vol door ons eigen natuurmonument. Verzamelen werkt verslavend, al kun je geen kastanje meer door je keel krijgen, je blijft maar rapen.
Zoals ik hier in de buurt bijna alle plekjes met tammekastanjebomen weet van toen we nog met onze eigen kinderen gingen zoeken, zo weet ik ook nog van 't Uterink alle speciale plekjes waar je kon oogsten: hazelnoten, cantharellen, eekhoorntjesbrood, beukenootjes, tamme kastanjes, bosbessen en dito aardbeitjes. De walnoten moest ik noodgedwongen pikken bij de buren. Ook dat is veranderd! Daar zijn we tenminste op vooruit gegaan de laatste zestig jaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten